Η Αγί­α μας Εκ­κλη­σί­α στις 11 Φε­βρουα­ρί­ου ε­ορ­τά­ζει την Ιε­ρά Μνή­μη του Α­γί­ου Βλασί­ου Ε­πι­σκό­που Σε­βα­στεί­ας. Το ο­ρει­νό χω­ριό του Ε­ρυ­μάν­θου, Α­λε­πο­χώ­ρι, ε­όρ­τα­σε με κά­θε λα­μπρό­τη­τα τον Προ­στά­τη και Εύ­φο­ρό του Ά­γιο Βλά­σιο, ό­που εί­ναι α­φιε­ρω­μέ­νος και ο θαυ­μά­σιος πε­τρό­κτι­στος Να­ός σε πε­ρί­ο­πτη θέ­ση.

Την η­μέ­ρα της ιε­ράς πα­νη­γύ­ρε­ως του Α­γί­ου Βλα­σί­ου το χω­ριό ζω­ντα­νεύ­ει και δί­νει την ει­κό­να μιας ακ­μά­ζου­σας κοι­νό­τη­τας. Ό­μως, ό­πως λέ­γουν οι λι­γο­στοί πλέ­ον μό­νι­μοι κά­τοι­κοι, τις υ­πό­λοι­πες μέ­ρες του χει­μώ­να η ει­κό­να του χω­ριού εί­ναι ε­ντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή, α­φού πα­ρα­μέ­νει σχε­δόν έ­ρη­μο. Έ­τσι, η ε­ορτή του Α­γί­ου εί­ναι ευ­λο­γί­α για το χω­ριό και μια ευ­και­ρί­α σύ­να­ξης των διεσκορ­πι­σμέ­νων τέ­κνων του. Σή­με­ρα στο Αλεπο­χώ­ρι κα­τοι­κού­νται 15 σπίτια. Οι μό­νι­μοι κά­τοι­κοι εί­ναι πε­ρί­που στους 45.

Στην Θεί­α Λει­τουρ­γί­α προ­ε­ξήρ­χε ο Σε­βα­σμιώ­τα­τος Μη­τρο­πο­λί­της Πα­τρών κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, ο ο­ποί­ος πολ­λά­κις έ­χει ε­πι­σκε­φθεί το εν λό­γω χω­ριό και γε­νικώ­τε­ρα την ύ­παι­θρο της Ι.Μ. Πα­τρών.

Στην ο­μι­λί­α του ο Σε­βα­σμιώ­τα­τος α­να­φέρ­θη­κε στην βιο­τή του Α­γί­ου, και στο πως ο Ά­γιος Ιε­ρο­μάρ­τυς Βλά­σιος έ­λα­βε α­πό τον Κύ­ριο της δό­ξας το στέ­φα­νο του μαρ­τυ­ρί­ου.

Κα­τό­πιν ο Σε­βα­σμιώ­τα­τος ε­πή­νε­σε τους πα­ρευ­ρι­σκο­μέ­νους για την α­γά­πη τους προς τα πά­τρια ε­δά­φη και ε­πε­σή­μα­νε, ό­τι κα­νείς δεν πί­στευε, ό­τι θα φτά­σωμε σε ση­μεί­ο, να μη συ­να­ντά­με ψυ­χή σε κά­ποια α­πό τα χω­ριά μας. Δεν μπο­ρού­σαμε εί­πε, να φα­ντα­σθού­με, ό­τι σπί­τια και νοι­κο­κυ­ριά θα κοί­το­νταν χω­ρίς είδος και κάλ­λος, γυ­μνοί μάρ­τυ­ρες ε­νός ω­ραί­ου και ευ­λο­γη­μέ­νου πα­ρελ­θό­ντος, μιας ε­πο­χής που γα­λού­χη­σε γε­νη­ές αν­θρώ­πων με α­ξί­ες και ι­δα­νι­κά, με πί­στη στον Θε­ό και α­γά­πη στην πα­τρί­δα.

Εί­ναι κρί­μα συ­νέ­χι­σε, σε κά­ποιες πε­ρι­πτώ­σεις τα πα­τρο­γο­νι­κά μας, ε­κεί που α­κό­μα α­κού­ε­ται η φω­νή και η α­νά­σα των γο­νέ­ων μας και των παπ­πού­δων μας, να εί­ναι που­λη­μέ­να σε ξέ­νους, οι ο­ποί­οι ου­δε­μί­αν σχέ­ση έ­χουν με τον τό­πο μας και τον πο­λι­τι­σμό μας, με την ι­διο­προ­σω­πεί­α μας και την πα­ρά­δο­σή μας.

Εί­ναι έ­γκλη­μα η ε­γκα­τά­λει­ψη των χω­ριών μας. Εί­ναι α­μαρ­τί­α. Εί­ναι α­σέ­βεια στην μνή­μη ό­λων ε­κεί­νων, που α­γω­νί­στη­καν με φτώ­χεια, με πό­νους και δά­κρυα για να μπο­ρού­με ε­μείς σή­με­ρα να α­πο­λαμ­βά­νω­με πολ­λά α­γα­θά.

Συ­νε­χί­ζο­ντας ο Σε­βα­σμιώ­τα­τος α­νέ­φε­ρε: Ρα­γί­ζει η ψυ­χή μου, ό­ταν ε­πι­σκέ­πτωμαι τα μι­κρά χω­ριά μας και α­ντι­κρύ­ζω τα πρό­σω­πα των γε­ρό­ντων, γε­μά­τα πα­ράπο­νο, το ο­ποί­ο μέ­σα α­πό την γα­λή­νη που α­πο­πνέ­ει η μα­τιά τους, σου δη­μιουρ­γεί ε­νο­χές γι’ αυ­τό που δεν η­θέ­λη­σες η που δεν μπό­ρε­σες να κά­νης τό­σα χρό­νια, για να σω­θή ο τό­πος.

Ό­ταν α­κούς α­πό τα α­για­σμέ­να στό­μα­τά τους: «Δεν φεύ­γου­με α­πό ε­δώ, φυ­λά­με τον τό­πο!», αι­σθά­νε­σαι την α­νά­γκη να σκύ­ψης, να τους φι­λή­σης το χέ­ρι, να τους αγκα­λιά­σης, να τους α­σπα­στής στο μέ­τω­πο, να τους πης «μπρά­βο σας» για την εθνι­κή προ­σφο­ρά.

Να ξέ­ρα­τε, πό­σο στε­νο­χω­ριέ­μαι, ως άν­θρω­πος, ό­ταν την ε­πό­με­νη φο­ρά που ε­πισκέ­πτο­μαι τα χω­ριά, κά­ποιοι α­πό τους α­γα­θούς γέ­ρο­ντες λεί­πουν, για­τί έ­φυγαν για τον ου­ρα­νό! Ό­μως τους ε­πι­σκέ­πτο­μαι ε­κεί που α­να­παύ­ο­νται, τους χαιρε­τώ και τρι­σά­γιο τε­λώ προ­σευ­χό­με­νος για χά­ρη τους. Ε­κεί­νη την ώ­ρα, μυ­στικά α­κού­ω την φω­νή τους, α­κού­ω πολ­λές φω­νές, βλέ­πω μά­τια να με κοι­τά­ζουν και να με ι­κε­τεύ­ουν. «Μην α­φή­σης Δε­σπό­τη μου, να ρη­μά­ξουν τα χω­ριά μας. Μην α­φήσης, να ξε­χα­στή ο τό­πος μας».

Παίρ­νω, λοι­πόν, την δι­κή τους α­γνή και πο­νε­μέ­νη φω­νή και την με­τα­φέ­ρω με τον δι­κό μου στό­μα σε σας και πα­τρι­κά πα­ρα­κα­λώ σας. Γυ­ρί­στε στα σπί­τια σας. Πε­ρι­ποι­η­θή­τε τα. Μη τα α­φή­σε­τε, να γκρε­μι­στούν. Πά­ρε­τε τα παι­διά σας α­πό το χέ­ρι και πη­γαί­νε­τέ τα ε­κεί, απ’ ό­που ξε­κι­νή­σα­τε. Μι­λή­στε τους για την κατα­γω­γή σας, για την κα­τα­γω­γή τους, για τους προ­γό­νους τους, για τους δι­κούς σας α­γώ­νες, μέ­χρι να κα­τα­φέ­ρε­τε και ε­πι­τύ­χε­τε την ό­ποια στα­διο­δρο­μί­α σας στην ζω­ή. Πεί­τε τους, ό­τι κά­θε πέ­τρα εί­ναι πο­τι­σμέ­νη με αί­μα και με δά­κρυ και ι­δρώ­τα. Κά­θε δέ­ντρο έ­χει α­κού­σει στε­ναγ­μούς, κλά­μα­τα και τρα­γού­δια, όλων ό­σοι α­κού­μπη­σαν στην ρί­ζα του και τον κορ­μό του και δέ­χτη­καν το ευερ­γετι­κό του ί­σκιο.

Ε­πι­σφρά­γι­σε την ο­μι­λί­α του λέ­γο­ντας.

Κρα­τεί­στε τα σπί­τια σας α­νοι­κτά. Όσοι μέ­νε­τε στην Πά­τρα να ε­πι­σκέ­πτε­στε τα Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κα το χω­ριό σας, ξανα­ζω­ντα­νέψ­τε τον τό­πο σας, εκ­κλη­σια­στεί­τε στον Να­ό του χω­ριού σας, ώ­στε να πά­ρουν δύ­να­μη ό­σοι μέ­νουν ε­δώ, να αι­σθαν­θούν, ό­τι δεν εί­ναι μό­νοι.

Αν σβή­σουν τα χω­ριά μας, θα χα­θή η Πα­τρί­δα μας.

Ας το κα­τα­λά­βο­με ό­λοι μας και ας κά­νο­με το χρέ­ος μας.

Με­τά τη Θεί­α Λει­τουρ­γί­α, ό­λοι οι κά­τοι­κοι του χω­ριού, ή­θε­λαν ο Ε­πί­σκο­πος να ε­πι­σκε­φθεί την οι­κί­α τους για να τον φι­λο­ξε­νή­σουν και να τους ευ­λο­γή­σει. Ο Σε­βα­σμιώ­τα­τος το έ­πρα­ξε με με­γά­λη του ευ­χα­ρί­στη­ση ε­πι­σκε­πτό­με­νος στα σπί­τια τους τους ε­ορ­τά­ζο­ντες, αυ­τούς δη­λα­δή που φέ­ρουν το ό­νο­μα Βλά­σιος.

Οι φω­το­γρα­φί­ες μαρ­τυ­ρούν τη χα­ρά ό­λων.