ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΠΡΟΤΩΠΑΠΠΑΣ1839-1898

Μητροπολίτης Σκιθουπόλεως,

έπειτα Πατριάρχης Αντιοχείας

και τέλος Πατριάρχης Ιεροσολύμων.

1891-1897

Γεννήθηκε στον Αγ. Ιωάννη της Κυνουρίας το έτος1839, έζησε τα πρώτα του χρόνια στο χωριό του, τόπο που αγαπούσε υπερβολικά, αγαπούσε τον Θεό και έδωσε τον εαυτό του για την Πατρίδα του και για την Εκκλησία. Αγαπούσε το Άστρος και τον Αγ. Ιωάννη ειδικότερα, ώστε κάποιος δημοσιογράφος της εποχής ο οποίος τον επισκέφθηκε στα Ιεροσόλυμα, αναφέρει ότι ο Πατριάρχης του είπε συγκινημένος και ενθυμούμενος τον τόπο του: « Θα έδινα τον Θρόνο μου στη Ιερουσαλήμ, προκειμένου να περάσω μια φεγγαρόλουστη βραδιά στο «ΚΟΥΤΡΙ» του Αγ. Ιωάννη, στην Κυνουρία » τόσο αγαπούσε την Πατρίδα του. Γι” αυτό σκόρπισε την αγάπη του με ευεργεσίες και δωρεές στις Εκκλησίες και στα Μοναστήρια. Δεν υπάρχει Εκκλησία σήμερα της περιοχής της Κυνουρίας που να μην έχει ένα  και ένα αφιέρωμα που να μην προέρχεται από το χέρι του Πατριάρχη των Ιεροσολύμων ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ.

Αλλά δεν ήταν μόνο φιλόπατρις ο ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ, ήταν και αγωνιστής για τα δίκαια του Πατριαρχείου. Είχε συνείδηση του χρέους και των υποχρεώσεων που ανέλαβε από την στιγμή που κατετάγη στο Ιερόν και Αγιασμένων τόπο, του Παναγίου Τάφου και έγινε μοναχός και στην συνέχεια κληρικός, για να καταλήξει στο τέλος με την Χάρι του Θεού, Πατριάρχης αυτού του Θρόνου. Αγωνίστηκε στη Ευρώπη, οι Γερμανοί ακόμα τον θυμούνται και τον μνημονεύουν όταν αγωνιστικέ να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα του Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων μέσα στην παγκόσμια κίνηση. Με σθένος και με δύναμη επέτυχε να επιβάλει την αλήθεια. Όχι όπως σήμερα με λογοπαίγνια, με ατιμίες και παρανομίες που προσπαθούν να κοροϊδέψουν ο ένας τον άλλον, που προσπαθούν να κατασπαταλήσουν και να εξαφανίσουν τον θησαυρό που έχει η Εκκλησία μας στα Ιεροσόλυμα, δεν μιλάμε για υλικό θησαυρό αλλά για τον πνευματικό θησαυρό.

Ο ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ έγινε αγωνιστής, έφυγε από τα Ιεροσόλυμα και ήρθε στην Αθήνα να σπουδάσει, όχι την θεολογία την οποία είχε επιτυχώς σπουδάσει στα Ιεροσόλυμα, αλλά να σπουδάσει φυσικομαθηματικός καθηγητής και πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο των Αθηνών και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα, να γίνει ο δάσκαλος της σχολής του Πατριαρχείου, ώστε τα νέα παιδιά τα νέα βλαστάρια να μην υστερούν στην γνώση, να έχουν γνωρίσει την κοσμική γνώση και την θύραθεν σοφία.
Κατόπιν στη Κωνσταντινούπολη, έξαρχος και απεσταλμένος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, όπου εκεί επέβαλε την άποψή του μέχρι και στον σουλτάνο. Ήταν η προσφορά του στο διάβα της πορείας του τόσο μεγάλη, ώστε τον έκαναν Μητροπολίτη Σκιθουπόλεως, σε μια ευλογημένη Μητρόπολη κοντά στα Ιεροσόλυμα.

Ήταν τόσο λαμπρός και επιβλητικός και είχε επιτελέσει τόσο μεγάλο έργο έτσι ώστε όταν χήρεψε το Πατριαρχείο Αντιοχείας όλοι οι χριστιανοί του Πατριαρχείου Αντιοχείας έστρεψαν το βλέμμα τους στον Μητροπολίτην Σκιθουπόλεως ΓΕΡΑΣΙΜΟ και τον εξέλεξαν Πατριάρχη Αντιοχείας.

Ως Πατριάρχης Αντιοχείας δεν έμεινε άπραγος, οργάνωσε τα Εκκλησιαστικά πράγματα, καλλιέργησε την Θεολογία και την πίστη, ρύθμισε τα Εκκλησιαστικά ζητήματα, ανέδειξε Ιερείς και Επισκόπους ώστε την περίοδο της διακονίας του, το Πατριαρχείο Αντιοχείας να είναι ένα λαμπρό και εξαίσιο Ελληνικότατο Πατριαρχείο. Το οποίο Πατριαρχείο αυτό χάρις την αμέλεια και την αδιαφορία των Ελλήνων αρχόντων, κατέληξε στο να το καταλάβουν οι Άραβες και σήμερα να ψυχορραγεί και να πεθαίνει.

Στη συνέχεια όταν ο θρόνος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων χήρεψε, τότε σύσσωμο το Πατριαρχείο εστράφη στον ΓΕΡΑΣΙΜΟ. Ζήτησε να επανέλθει εκεί από όπου ξεκίνησε, στον Πανάγιο Τάφο, στο Ναό της Αναστάσεως, στο φρικτό Γολγοθά, στο θρόνο του πρωτογενούς και πρωτοπόρου Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων.

Οι τότε εφημερίδες, γράφουν και διηγούνται, την συγκίνηση που ένιωσε ο ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ με την εκλογή του στον Πατριαρχικό Θρόνο, αλλά και το κλάμα και τον θρήνο όλου του λαού του Πατριαρχείου της Αντιοχείας, ημέρες τον αποχαιρετούσαν, λειτουργούσε για τελευταία φορά στην Αντιόχεια, πλήθος λαού έτρεχε να εκφράσει την αγάπη του και να λάβει την ευχή του δείχνοντας την ευγνωμοσύνη τους και τον θαυμασμό τους , ζητώντας του, να μην τους λησμονήσει και να τους έχει στην προσευχή του.
Χαρακτηριστικά γράφουν οι εφημερίδες της εποχής ότι ταξίδεψε τέσσερις ολόκληρες ημέρες με το τραίνο και αυτό γιατί ο λαός του θεού τον σταματούσε συνεχώς, είτε για να αποχαιρετίσουν τον Πατριάρχη που έφευγε, είτε να καλωσορίσουν τον Πατριάρχη που ερχόταν, να του φιλήσουν το χέρι, να λάβουν την ευχή και την ευλογία του.
Όταν έφτασε στην Βηρυτό για να πάρει το καράβι να πάει στη Χάιφα, ο συγκεντρωμένος κόσμος δεν άφηνε το καράβι να φύγει, κρατούσαν με τα χέρια τους τα σχοινιά λέγοντας μη φεύγεις Πατριάρχη μας.
Όμως το καθήκον του Πατριάρχη πρόσταζε να φτάσει στα Ιεροσόλυμα, στον Πανάγιο Τάφο, όπου έγινε η τελετή της ενθρονίσεως του. παρουσία όλων των λαών, της Ευρώπης της Ασίας, της Αφρικής κ.α.
Πάντες τότε επεφήμησαν τον Πατριάρχη και ζήτησαν την ευλογία του. Ο Θεός από τον ουρανό ευλόγησε τον Πατριάρχη να γίνει ο δυναμικότερος, ο δημιουργικότερος. ο σπουδαιότερος Πατριάρχης των τεσσάρων – πέντε αιώνων μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.
Πέρασαν πολλοί Πατριάρχες και μνημονεύονται τα ονόματά τους, αλλά ο Πατριάρχης ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ, έμεινε και μνημονεύετε και εξιστορείτε και όταν πάει κάποιος στον Πανάγιο Τάφο και ακούσει την μεγάλη καμπάνα από το καμπαναριό της Αναστάσεως που χτυπάει θυμίζει τον ΓΕΡΑΣΙΜΟ, γιατί και αυτό είναι έργο του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ.

Ας είναι ευλογημένα

τα Άγια χώματα που τον σκεπάζουν

και ας έχουμε την ευχή του.

+ π. Ι.Σ.