ΛΟΓΟΣ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΕΥΚΑΡΠΙΑΣ ΚΥΡΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ.

14.3.2024
«Εἲ τίς εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως».
Θεωρῶ ὃτι ὡραιότερος καί πλέον εὐφρόσυνος λόγος, δέν ἠκούσθη, περί τῆς ἀναστασίμου χαρᾶς καί εὐφροσύνης, τήν ὁποίαν βιώνουν ἐμπειρικά, ἀείποτε, οἱ ὑιοί τῆς Ἀναστάσεως, οἱ ἐν οὐρανοῖς, ἀπό τῆς ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἐσχάτων, αὐλιζόμενοι Θεῷ εὐαρεστήσαντες.
Αὐτῆς τῆς χαρᾶς ἢδη γέγονας μέτοχος ἐν οὐρανοῖς πλέον, μετά τῶν Ἁγίων καί τῶν Ἀγγέλων, ἀοίδιμε καί πεφιλημένε Ἱεράρχα, Ἐπίσκοπε Εὐκαρπίας, Ἱερόθεε.
Καί μετά σοῦ ἐπί τῆ εἰσόδῳ σου εἰς τήν ἀιώνιον μακαριότητα, συνεφραινόμεθα πάντες, σ’ αὐτό τό δικό σου, πνευματικό, πανευφρόσυνο καί ἀναστάσιμο πανηγύρι, ὃ τε Ἐκπρόσωπος τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος τόν πατρικόν καί παραμυθητικόν λόγον τοῦ, τῆς Ὀρθοδοξίας, Πρώτου μετέφερε καί τήν εὐαρέσκειαν Αὐτοῦ καί τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν μετ’ ἀφοσιώσεως ὑπηρέτησες, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σηλυβρίας κ. Μάξιμος. Ἀλλά καί ὁ νοερῶς μεθ’ἡμῶν εὐχόμενος, Μακαριώτατος Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρος, ὁ ὁποῖος διά τῆς ἐλαχιστότητός μου, τόν ἀσπασμόν σοῦ προσφέρει καί τήν εὐχαριστίαν, διά τήν βοήθειαν σου στό Ἱεραποστολικόν ἒργο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Μάρκου, εἰς τήν Ἀφρικανικήν Ἢπειρον, ὡς καί ὁ σεπτός Προκαθήμενος τῆς καθ’ Ἑλλάδα Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας, Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμος, ὁ ὁποῖος, ἐπίσης δι’ ἐμοῦ, τήν εὐαρέσκειαν τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζει. Ἒτι δέ καί οἱ ἃγιοι Ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς, οἱ παρόντες, ἀλλά καί ἂλλοι οἱ ὁποῖοι νοερῶς ὑπέρ τῆς ἀναπαύσεώς σου προσεύχονται, καί οἱ ἀπό τό Ἁγιώνυμον Ὂρος ἀφιχθέντες Πατέρες, ὃ τε Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς καί σεβασμίας Μονῆς τῶν Ἰβήρων καί οἱ σύν αὐτῷ Πατέρες, ἀλλά καί οἱ ἀπό τῆς Πατριαρχικῆς Μονῆς τῆς Ἁγίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου Ἀστορίας, ὃπου ὡς Ἡγούμενος, μετά ζήλου ἱεροῦ καί ἀφοσιώσεως εἰς τό Σεπτόν πρόσωπον τοῦ Παναγιωτάτου καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί εἰς τήν Μεγάλην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, ὑπηρέτησες.
Αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας τῆς ἀναστασίμου, ἡ ὁποία ἒκδηλη εἶναι εἰς τό πρόσωπόν σου, πεῖραν ἢδη ἒλαβον καί ὁ εὐαγής ἱερός Κλῆρος τῆς Ἀποστολικῆς ταύτης ὁλκάδος καί ὁ περιούσιος καί χριστώνυμος Λαός, τόν ὁποῖον ἐπί τόσα ἒτη λειτουργικῶς μετά πολλῆς ἀγάπης ὑπηρέτησες καί οἱ ὁποῖοι προσευχητικῶς πρός τόν Θεόν ὑπέρ σοῦ, ἒνδακρεις, διά τόν πρόσκαιρον χωρισμόν, ἀναφέρονται.
«Εἲ τίς εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως».
Αὐτῶν τῶν λόγων τοῦ χρυσορρήμονος Πατρός τῆς Ἐκκλησίας, ἢκουσες ἐξ’ ἁπαλῶν ὀνύχων, ὑπό τῶν εὐσεβῶν γονέων σου, ὑπό μητρικῶν χειρῶν βασταζόμενος καί εἰς τήν πατρίδα τοῦ Ἰσαποστόλου Πατρό- Κοσμᾶ γαλουχούμενος, ἀλλά καί μετά ταῦτα ἐν τῇ Ἀποστολικῇ πόλει καί Μητροπόλει τῶν Πατρῶν πνευματικῶς ἀνδρωθείς.
Αὐτῶν τῶν λόγων ἢκουες καί βιωματικά καί ἐμπειρικά εἰς ποταμόν μετουσίωνες, ἀρδεύοντα μέ τά ἀναστάσιμα νάματα καί τήν μακαρίαν ψυχή σου, ἀλλά καί τῶν φιλοθέων καί φιλαγίων, τάς καρδίας.
Καί τά νάματα τήν γαῖαν ἐπότισαν καί ὁ σπόρος ἐβλάστησε καί πολλήν χαράν καί σύ ἐδοκίμασες καί τήν ὀδόν τῆς σωτηρίας ψυχές θεονοσταλγικές ἠκολούθησαν εἰς τήν μεγαλώνυμον αὐτήν Ἐνορίαν τῆς Παναγίας Τριάδος τῶν Πατρῶν, τήν ὁποίαν πνευματικῶς καί λειτουργικῶς ἀνέδειξες, ὡς Προϊστάμενος καί Ἱεροκήρυξ αὐτῆς, ἀλλά καί ὡς συνεργάτης τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου μου, πολιοῦ καί σεβασμίου Ἱεράρχου Νικοδήμου, ὡς Πρωτοσύγκελλος διά τινα ἒτη, τήν Ἱεράν Μητρόπολιν, θεαρέστως διηκόνησες.
Τοῦτον τόν λόγον τῆς Ἀναστάσεως, τῆς αἰωνίου ζωῆς καί μακαριότητος, εἰς ὣρας χαρᾶς καί πόνου τοῦ εὐσεβοῦς Πατραϊκοῦ Λαοῦ καί γενικώτερον, ὡς βάλσαμον καί βεβαιότητα τῆς νίκης τῆς ζωῆς, ἐναντίον τοῦ θανάτου, ὡς σαλπιστής οὐράνιος, προσέφερες.
Διά πάντα ταῦτα τήν εὐχαριστίαν εἰς σέ προσφέρει ἡ τῶν Πατρέων Συνεκλεκτή καί ἀδιαλείπτως ὑπέρ σοῦ, θά δέεται.
Ἀλλά καί ἐκτός Πατρῶν, εἰς τήν ὁμογένειαν, εἰς τήν λαμπράν ἀπόληξιν τῆς ζωῆς σου, ὡς Ἀρχιερεύς πλέον τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί Ἡγούμενος τῆς Πατριαρχικῆς Μονῆς τῆς Ὁσίας Εἰρήνης τῆς Χρυσοβαλάντου, τῆς Ἀμερικῆς, μέ τοῦτον τόν ἀναστάσιμον λόγον, καρδίας ἐστερέωσες, εἰς τήν Ὀρθόδοξον πίστιν ἐκράτησες καί πολλούς εἰς τήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, προσήλκυσες, διατηρήσας μέχρι τέλους τόν φιλομόναχον, φιλόθεον, φιλάγιον καί φιλάνθρωπον χαρακτῆρα σου.
Τοῦτον τόν λόγον, ὡς παιάνα νίκης, μέ τήν σεμνότητα καί ἱεροπρέπειά σου, ὡς Κληρικός ἐμφορούμενος ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου καί Ἑλληνικῆς παραδόσεως, ἐν χαρᾷ, περιέφερες.
«Εἲ τίς εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως», ἐνωτιζόσουν μυστικῶς, κατά τίς ὧρες τῆς πολυωδύνου, ἓνεκα τοῦ φοβεροῦ σκόλοπος τῆς σαρκός, δοκιμασίας σου, καί διά τοῦτο μετά πολλῆς τῆς ὑπομονῆς καί εἰς τόν Θεόν πίστεως, ὑπέμεινες.
Καί νῦν ἐν οὐρανοῖς πλέον εὐφραινόμενος, ἒνθα ἡ ἀνάπαυσις καί ἡ χαρά, ἐκτυπώτερον τοῦτον τόν λόγον ἐπαναλαμβάνεις, φωτοφόρος πλέον καί λελυμένος τῶν δεσμῶν τοῦ σαρκίου καί τῆς φθαρτότητος, οὐχί ὡς παρηγορίαν τῶν κατά σάρκα καί πνεῦμα οἰκείων σου, ἀλλ’ ὡς βεβαιότητα, τῆς αἰωνίου ζωῆς καί Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ἢδη πρό τοῦ Πάσχα, προέφθασες ἀοίδιμε Ἱεράρχα, τό δικό σου πέρασμα ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν. Τήν Ἀνάστασιν πανηγυρίζεις εἰς τά οὐράνια σκηνώματα καί μετά τοῦ Χρυσολόγου Ἰωάννου, βαστάζων τήν λαμπάδα μέ τό ἃγιο καί Ἂκτιστον Φῶς, ὃλος φωτοφόρος γενόμενος καί καταγελῶν καί ἐμπαίζων τόν θάνατον, πανηγυρικῶς καί ἀκαταπαύστως ἐπαναλαμβάνεις.
«…Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος; ἀνέστη Χριστός, καὶ σὺ καταβέβλησαι· ἀνέστη Χριστός, καὶ πεπτώκασι δαίμονες· ἀνέστη Χριστός, καὶ χαίρουσιν ἄγγελοι· ἀνέστη Χριστός, καὶ νεκρὸς οὐδεὶς ἐπὶ μνήματος. Χριστὸς γὰρ ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο. αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν».