Ἡ Πάτρα ἀπεχαιρέτησε τήν Παναγιώτα Λάζαρη, τήν μάνα πού μεγάλωσε καί ἀνέθρεψε ἑκατοντάδες παιδιά ὀρφανά, ἐγκαταλελειμένα καί ἀπροστάτευτα, ἀγόρια καί κορίτσια. Ἒκανε «τή φωλιά τοῦ Παιδιοῦ» τόν Δημοτικό χῶρο πού ἐπί Δημαρχίας ἀειμνήστου Δημάρχου, Γκολφινοπούλου τῆς ἐδόθη (1970) καί τῆς ἀνετέθη ἡ εὐθύνη γιά αὐτά τά παιδιά, ἒκανε αὐτό τόν χῶρο παράδεισο εὐωδιαστό ἀπό τά μῦρα τῆς ἀγαπώσης καρδίας της.

          Αὐτή τήν πολύτοκο μητέρα μέ τά ἑκατοντάδες παιδιά καί ἐγγόνια προέπεμψε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, συγχοροστατοῦντος τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κερνίτσης κ. Χρυσάνθου, μέ τήν συμμετοχή πλειάδος Ἱερέων, ἐκπροσώπων τῶν τοπικῶν Ἀρχῶν, παρουσίᾳ τῶν πολλῶν της παιδιῶν καί πλήθους εὐσεβῶν χριστιανῶν, ἀπό τόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Γεωργίου Ρίου Πατρῶν.

          Ὁ Σεβασμιώτατος μίλησε συγκινητικά γιά τήν μακαριστή Παναγιώτα καί ἒκανε τήν πρόταση στόν Δήμο Πατρέων νά ἀφιερωθῇ μία ἐκ τῶν ὁδῶν τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν στήν μεγάλη εὐεργέτιδα τῆς Πατραϊκῆς κοινωνίας, Παναγιώτα Λάζαρη.

          Ὁ Σεβασμιώτατος εἶπε, μεταξύ ἂλλων, στήν ὁμιλία του:

          «Ἂν ἦτο ἡ εὐγνωμοσύνη ἂνθη αἰσθητά, θά εἶχε στρωθῇ ὃλη ἡ Πάτρα μέ τά ρόδα τῆς καρδιᾶς ἑκατοντάδων παιδιῶν, τά ὁποῖα βρῆκαν ἀγάπη, στοργή, θαλπωρή μιά ζεστή ἀγκαλιά στήν φιλόστοργη καρδιά τῆς Παναγιώτας Λάζαρη, μιᾶς χαρούμενης, εὐλογημένης, καταπληκτικῆς δασκάλας, πού ἂφησε τά πάντα γιά νά μεγαλώσῃ ὀρφανά καί ἐγκαταλελειμμένα παιδιά.

          Τούς ἒδωσε πνοή, χαρά, νόημα ζωῆς, ἐλπίδα, παρηγοριά, τά σπούδασε, στάθηκε στό προσκεφάλι τους ὃταν ἀρρώσταιναν, τούς ἒδωσε τά νάματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τούς ἐνεστάλαξε τήν ἀγάπη γιά τήν Πατρίδα.

          Δέν δυσανασχέτησε ποτέ, δέν ἀπελπίστηκε στίς δυσκολίες,δέν λύγισε στίς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς καί στά πολλά προβλήματα. Δέν ἐκάμφθη ἀπό τήν ἀνέχεια.

          Ἒχοντας τήν ἐλπίδα στό Θεό, σήκωνε τά μάτια της στόν οὐρανό γιά νά πάρῃ δύναμη, ὣστε τόν ἀγῶνα νά συνεχίσῃ, τά παιδιά της νά μεγαλώσῃ, νά τά σπουδάσῃ, νά τά παντρέψῃ, νά τά ἀποκαταστήσῃ.

          Δέν εἶχε δικά της σαρκικά παιδιά. Ὃμως ἦτο ἡ πλέον πολύτεκνος μάνα, πού γνώρισε παιδιά καί ἐγγόνια. Μιά ἂλλη πόλις γύρω της ἐδημιουργήθη, μέ κέντρο τήν δική της ψυχή καί τήν θαλπωρή τῆς ἀγάπης της.

          Σ’ αὐτή τή γυναῖκα, τόν ἂγγελο τῆς ἀγάπης καί τῆς στοργῆς γιά τόσα παιδιά, τά ὁποῖα βρῆκαν τό δρόμο τῆς ζωῆς τους, ὑποκλινόμεθα καί ἀσπαζόμεθα τό χέρι της μέ εὐγνωμοσύνη, γιά τίς πολλές πρός τήν Πάτρα καί τήν κοινωνία μας εὐεργεσίες της.

            Πρίν κάποια χρόνια σέ σεμνή τελετή ἐνώπιον πλήθους Πατρέων, πού εἶχαν κατακλύσει τόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου, τήν τιμήσαμε κατά χρέος καί περιεβάλαμε αὐτήν μέ τήν ἀνωτάτην τιμήν τῆς Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Πατρῶν, μέ τόν χρυσοῦν σταυρόν, δηλαδή, τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου.

            Δέν ἢθελε νά ἀποδεχθῇ τήν τιμή, ἀπό σεμνότητα καί ταπείνωση  καί μοῦ ἒλεγε.

            «Μά τί ἒκανα Σεβασμιώτατε νά μέ τιμήσετε; Ὃ,τι κάνει μιά μάνα ἒκανα… Δέν μοῦ ταιριάζουν τέτοιες τιμές»

            Μα γι’ αὐτό σοῦ ἀξίζει κάθε τιμή, καρδιά μεγάλη, ψυχή γλυκειά, μάνα χαριτωμένη.

            Γι’ αὐτό ἀγαπήθηκες, ἐν ὃσῳ ζοῦσες καί τώρα χαίροις στά οὐράνια σκηνώματα.

            Ὃταν σέ ἐπισκεπτόμασταν, στόν οἶκο τῆς ἀγάπης καί τῆς προσευχῆς, ἐκεῖ πού μαζί μέ τούς ἐπιγείους ἀγγέλους σου διακονοῦσες τοῦ Θεοῦ τό θέλημα, παίρναμε δύναμη,  ἐμπνεόμασταν γιά τήν δική μας πορεία, ὣστε νά μή λυγίζωμε μπροστά στίς πολλές δυσκολίες.

            Μᾶς προσέφερες λίγα ἀπό τά γλυκά πού ἒφτιαχνες μέ τά ἁγιασμένα χέρια σου, μά πιό πολύ γευόμασταν τόν γλυκασμό τῆς καρδιᾶς σου.

            Δέν ἦταν ἑορταστικό τό κλῖμα μόνο τά Χριστούγεννα καί τό Πάσχα, ἀλλά κάθε ἡμέρα, γιατί μέσα στήν καρδιά σου ζοῦσες τό μεγαλεῖο τοῦ οὐρανοῦ. Εἶχες πάντα τήν ἀναστάσιμη χαρά πού ἒλαμπε στά μάτια σου, στό πρόσωπό σου, στό εἶναι σου ὁλόκληρο.

            Φεύγεις  χαίρουσα, φεύγεις εὐτυχισμένη ἀπό τόν κόσμον αὐτό καί ἐμεῖς ζοῦμε αὐτή τήν ἀναστάσιμη χαρά μέ τήν εἲσοδό σου στήν οὐράνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

            Ἀνθρωπίνως ὃμως, δέν δυνάμεθα νά κρύψωμε καί τόν πόνο μας, γιατί ἡ πόλη μας γίνεται φτωχότερη μέ τήν ἀναχώρησή σου, ἀοίδιμη Παναγιώτα Λάζαρη. Ἀλλά, δέν ἀφήνει Κύριος ὁ Θεός ἀπαράκλητο τόν κόσμο. Κατά τό θέλημά Του καί κατά τήν ἀγάπη Του, ἐλεεῖ μέ ἐλεήμονας καί γλυκαίνει καί παρηγορεῖ μέ ἐπιγείους ἀγγέλους πού ἁπαλύνουν τήν θλίψη, τήν  ἐγκατάλειψη, τήν ἀνέχεια, τόν κατατρεγμό. Καί ἂλλους θά στείλῃ μετά ἀπό σένα. Θά τό φροντίσῃς καί σύ ἀπό τόν οὐρανό.

            Πέρασες ὡς ἂγγελος ἀπό αὐτόν τόν κόσμο, ἀείμνηστη Παναγιώτα· ἂφησες τά πατήματά σου, τά ἲχνη σου ἀνεξίτηλα σ’ αὐτή τήν πόλη. Τό ὂνομά σου γράφτηκε στίς καρδιές τῶν παιδιῶν σου καί ὃλων τῶν Πατρέων, μά κυρίως γράφτηκε στό οὐράνιο βιβλίο, ἀπό ἀγγέλου χέρι.

            Ἀναπαύου ἐν Κυρίῳ ἀείμνηστη, τῶν ἀπροστατεύων παιδιῶν, μάνα. Σέ ἀναμένει ὁ στέφανος παρά Κυρίου, γιά ὃσα ἒπραξες, ὃν ἀποδώσῃ ὁ οὐράνιος Στεφοδότης, ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ».

          Ἐπικηδείους ἐξεφώνησαν, Ἐκπρόσωπος τοῦ Δημοτικοῦ Βρεφοκομείου, ἡ Ἀντιδήμαρχος κ. Βίβιαν Σαμούρη, ὁ πρ. Βουλευτής καί Πρόεδρος τοῦ Χριστιανοδημοκρατικοῦ κόμματος κ. Νικόλαος Νικολόπουλος καί κάποια ἀπό τά παιδιά τῆς ἀείμνηστης Παναγιώτας.