ΤΡΙΤΗ ΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ – ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ
Ο πόνος ψυχής μεγάλος απ’ όπου και αν περάσαμε.
Έξω από την Μονή του Αποστόλου Βαρνάβα, από τον Άγιο Θύρσο, όπου σταθήκαμε να προσκυνήσουμε, απ’ όποιο χωριό και μέρος, βαθύς ο στεναγμός και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μας.
Και μετά το πολύωρο ταξίδι μας ιδού ενώπιον μας, το σκλαβωμένο του Αγίου μας Μοναστήρι. Μας περιμένει ο Απόστολος. Είναι εκεί το σπίτι του. Κάθε ημέρα περιμένει τα πονεμένα παιδιά του, τους Κυπρίους, που φτάνουν ως εκεί απ’ όλα τα μέρη της Κύπρου και γονατίζουν και παρακαλούν για την λευτεριά.
Μας καλωσόρισαν ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος, που είχε φτάσει λίγο πριν από εμάς και ο ήρωας παπάς, ο π. Ζαχαρίας, που μένει εκεί και μετά το1974 με την ηρωίδα Παπαδιά του και συνεχίζει να λειτουργεί παρά τις όποιες δυσκολίες, στο Ριζοκάρπασο και στην Αγία Τριάδα, χωριά που υπάρχουν όσοι απέμειναν πλέον εγκλωβισμένοι Ελληνοκύπριοι και στο Μοναστήρι του Αγίου Ανδρέου. Αξίζει να σκύβει κανείς και να ασπάζεται ευλαβικά αυτού του παπά τοχέρι.
Προσφέραμε ένα καντήλι στον Άγιο, ασπαστήκαμε ευλαβικά την Αγία Εικόνα του, κάναμε δέηση για την Κύπρο μας και την Πάτρα μας.
Σε λίγο αποχαιρετήσαμε τον Άγιο μας και το Μοναστήρι του, τον παπα-Ζαχαρία και την Παπαδιά και πήραμε τον γυρισμό για την Λευκωσία.
Περάσαμε και από το χωριό Αγία Τριάδα με τα περίφημα ψηφιδωτά και τον Ναό της Αγίας Τριάδος του χωριού, όπου συναντήσαμε τον κυρ-Σάββα. Ένα ογδοντάχρονο και πλέον λεβεντόψυχο εγκλωβισμένο Ελληνοκύπριο, που μαζί με τους 80 ακόμη μεγάλης ηλικίας Ελληνοκυπρίους που έχουν απομείνει στο χωριό, προσεύχονται σε αυτόν τον Ναό, που τον προσέχουν σαν τα μάτια τους.
Το Ριζοκάρπασο και η Αγία Τριάδα είναι οι δύο Εκκλησίες μόνο σε όλη την μεγάλη έκταση της Καρπασίας που λειτουργούν, όταν ο π. Ζαχαρίας φτάνει ως εκεί παρά τους κόπους και τα χρόνια για να τελέσει την Αναίμακτη και Φρικτή Θυσία.
Όλα μέχρι που να φτάσωμε στην ελεύθερη περιοχή γέμισαν την ψυχή μας με οδύνη.
Η προσευχή μας θερμή για την λευτεριά.
Οι φωτογραφίες που ακολουθούν μαρτυρούν, όσο είναι δυνατόν, όσα ζήσαμε στα κατεχόμενα που βρεθήκαμε.