[...]

Η τελευταία μας επικοινωνία ήταν το βράδυ της Πρωτοχρονιάς '96. Πρώτα απ' όλα ρώτησε για τη Ζάκυνθο. Πάντα ρωτούσε. Ύστερα ο μονόλογος:

"Στη Ζάκυνθο δεν κατάφερα να ξαναέλθω... Υποφέρω από μια ισχυαλγία, που με ταλαιπωρεί καιρό. Να σκεφτείς, ότι δε βγαίνω καθόλου πια από το σπίτι. Δεν είναι εύκολο να μετακινούμαι. Μόνο το καλοκαίρι στο Πόρτο-Ράφτη ή κάπου έξω στην Αττική ή στο μπαλκόνι για λίγο.

Μεγάλωσα πια..."

Στην αντίρρησή μου ότι αυτό δεν εκφράζει την πραγματικότητα, αφού πρόκειται για τον "αιώνιο έφηβο", εννοώντας την πάντοτε νεανική γραφή του, παραδέχτηκε:

"Κατά τα άλλα, είχα μια παραγωγή φέτος", παραπέμποντας στα πρόσφατα βιβλία του.

Τέλος έδειξε ικανοποιημένος για το τηλεφώνημα και τις ευχές. "Πολύ μου άρεσε που με θυμήθηκες", είπε. Στην παρατήρησή μου, ότι ποτέ δεν τον ξεχνώ, ποιητικά κι εκκλησιαστικά, πρόσθεσε: "Και τα δύο τα εκτιμώ. Μακάρι να μπορέσω να έλθω στη Ζάκυνθο να σε συναντήσω... Σ' ευχαριστώ που με πήρες μια τέτοια μέρα. Το θεωρώ συμβολικό...".

[...]