π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ
(ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ)

Ανάτυπο από τα ΤΕΤΡΑΜΗΝΑ (τεύχ. 62-64), Φθινόπωρο 2000,
μ' έναν πρωτότυπο Πίνακα της ζωγράφου ΕΛΕΝΗΣ ΓΟΥΝΑΡΗ.

ΛΙΓΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Η εκπόνηση κάποιου νεώτερου θεωρητικού πλαισίου (πέραν των πολλών και ποικίλων υπαρχόντων) περί της ποιητικής τέχνης δεν είναι ασφαλώς στις προθέσεις μας. Μη μοι γένοιτο… Γι' άλλους άλλοτε αυτά, αλλού κι ως άλλοθι. Με τα κείμενα που ακολουθούν, αποβλέπουμε απλά και μόνον,

πρώτον, στην αποτύπωση αυτού καθεαυτού του γεγονότος της έκφρασης σε στίχους των ανεκφώνητων διαπλοκών της ψυχής ως προσωπικού κατ' αρχήν υπομνήματος εργασίας, ή ως πυξίδας στο πέλαγος των ούτως ή άλλως σιωπηρών σωθικών κυμάνσεων, δικαιώνοντας τον έμπειρο λόγο του Γιάννη Ρίτσου

"Την πρώτη και την τελευταία σου λέξη
την είπαν ο έρωτας και η επανάσταση.
Όλη σου τη σιωπή την είπε η ποίηση",

δεύτερον, στην ανταλλαγή ενδεχομένως σκέψεων και απόψεων μεταξύ των συν-αδελφών πάνω στην έκτακτη και συγκλονιστική αυτή πραγματικότητα, την οποία (πρέπει να) βιώνουμε ως "δόσιν αγαθήν και δώρημα τέλειον" οι ενασχολούμενοι άπαντες,

τρίτον, στην ανίχνευση των γενεσιουργών αιτίων της εν γένει χρείας και ροπής προς την Ποίηση, επειδή αληθεύει και δω η θεώρηση του Φραγκίσκου Σκούφου (ρητοροδιδασκάλου του 17ου αιώνα, ότι δηλαδή "η τέχνη με το φαρμάκι πλάσσει τα αντιφάρμακα και από τους όφεις οπού θανατώνουν τον άνθρωπον εβγάνει τα αντίδοτα του θανάτου", και

τέταρτον, στην ευαισθητοποίηση όλων μας έναντι της Ποίησης, όχι μονάχα ως προσωπικής υπαρκτικής μεθόδου, αλλά και ως δυνατότητας κοινωνικής ή και (γιατί όχι;) διανθρώπινης συμπεριφοράς και διαλέκτου. Διότι, αν ο καθένας απ' όλους μας, στον τόπο και στο χρόνο του εκήρυττε μια τουλάχιστον φορά την Άνοιξη της Τέχνης, της Σκέψης ή της Αυθεντικότητας εν γένει, τίποτε δε θα χανόταν, επειδή κατά τον ευθύβολο στίχο του Ελύτη: "Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δεν έφερες".

[ … ]

[π. Π.Κ.]      



Περιεχόμενα
Επιστροφή