Δια της Αναστάσεως του Θεανθρώπου, η ανθρώπινη φύση οδηγήθηκε τελεσίδικα στην οδό της αθανασίας, και έγινε φοβερή και γι' αυτόν το θάνατο.

[...]

Οι άνθρωποι καταδίκασαν το Θεό σε θάνατο, ο Θεός, όμως, διά της Αναστάσεώς Του, "καταδικάζει" τους ανθρώπους σε αθανασία.

Ο Χριστός βεβαιώνει τους μαθητές ότι δεν άλλαξε ταυτότητα, ότι είναι ο Ίδιος, επιδεικνύοντας τα στίγματα του Πάθους πάνω στο ίδιο Του το σώμα "ίδετε τας χείρας μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ ειμί· ψηλαφήσετέ με και ίδετε ότι πνεύμα σάρκα και οστέα έχει, καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα".

[...]

Η πλήρης αλήθεια του Ιησού Χριστού βρίσκεται μετά την Ανάστασή του, όπου πλέον υπάρχει μ' έναν τρόπο που θα είναι αιώνιος και δε θα υφίσταται κανέναν απολύτως περιορισμό.

Όλο το μυστήριο της Ορθοδόξου Πίστεώς μας, σύμφωνα με το διδάσκαλο της οικουμένης άγιο Απόστολο Παύλο, συνοψίζεται στο μυστήριο της Αναστάσεως του Χριστού μας.

[...]

Η σωτηρία για μας έγκειται στο να μπορέσει ο νεκρός άνθρωπος να ζωοποιηθεί, να αναστηθεί. Ως εκ τούτου, μόνον εκείνος που ζωοποιεί τον άνθρωπο είναι Σωτήρ και Λυτρωτής των ανθρώπων.

Η θεολογική προσέγγιση της Αναστάσεως σε Ανατολή και Δύση,
του Αρχιμ. Πλακίδα Deseille (μετάφραση Ελένης Κυρανάκη)

Ο Χριστός ανέστη, γιατί ο Υιός του Θεού δεν μπορούσε να παραμείνει σε κατάσταση θανάτου. Αλλά η Ανάσταση, τοιουτοτρόπως νοούμενη, δεν αφορά τη σωτηρία του ανθρώπου. Ο Χριστός έσωσε την ανθρωπότητα μόνο με τα Πάθη Του και το θάνατό Του.

[...]

Σύμφωνα με τους αγίους Πατέρες, ο Λόγος του Θεού, με την ενσάρκωσή Του, προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, με όλες τις συνέπειες της αμαρτίας. Η οδύνη και ο θάνατος υπήρξαν αποτέλεσμα του χωρισμού του ανθρώπου από τον Θεό, μετά τη διάπραξη της αμαρτίας. Η αποδοχή της αμαρτίας από το Χριστό σηματοδοτεί την τέλεια αγάπη Του.

Ορθώς η Εκκλησία διακηρύσσει ότι ο Χριστός "Σταυρόν υπομείνας δι ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν" (Πεντηκοστάριον). Έτσι, από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, η Ανάσταση παραλληλίζεται ή και συμβολίζεται με την εικόνα της Σταύρωσης.

[...]

Κατά τον 6ο αιώνα, εμφανίστηκε -προς λειτουργική χρήση- ένας άλλος εικονογραφικός τύπος της Αναστάσεως. Είναι γνωστός ως "Λίθος", όπου εικονίζονται οι Μυροφόρες στο "κενό μνημείο" ή και η εμφάνιση του Χριστού σε αυτές.

Ο Ντοστογιέφσκι μένει πιστός στην αρχική του θέση να σωθεί ο άνθρωπος και ως πρόσωπο και ως κοινωνία.

[...]

Ο άνθρωπος πρέπει να μείνει άνθρωπος, και στο Χριστό έμεινε άνθρωπος· γιατί το κάθε σύστημα, που πάει να σώσει τον άνθρωπο δημιουργώντας ένα γενικό άνθρωπο, έναν άνθρωπο που το πρόσωπό του έχει χαθεί, είναι απάνθρωπο.

Πρίν 20 χρόνια, το καλοκαίρι του 1981, μ' ευκαιρία την 400η επέτειο από το θάνατο του Ντοστογιέφσκι, πηγα στον τάφο του, στο μοναστήρι Αλεξαντρόφσκαγια Λαύρα, στο τότε Λένινγκραντ και σημερινή πάλι Αγία Πετρούπολη.

[...]

Όταν, την καλοκαιριάτικη εκείνη μέρα. βρέθηκα μπροστά στον τάφο του Ντοστογιέφσκι, οι σημύδες ήταν γεμάτες από φύλλα, ρίχνοντας τον ίσκιο τους πάνω στον τάφο.

Από τη ζωή αυτή του εκνευρισμού και της απελπισίας που τον επότισε η κοσμική ζωή, ήρθε να τον βγάλει η απασχόλησή του με άλλα ενδιαφέροντα, κοινωνικοπολιτικά. Το 1847, ο Ντοστογιέφσκι λαμβάνει μέρος σε ένα μυστικό επαναστατικό κύκλο.

[...]

Οι "Δαιμονισμένοι" (ή οι "Δαίμονες") είναι το τραγικό έργο μέσα στο οποίο παρουσιάζει, στο πρόσωπο διαφόρων αθέων, πόσο απεχθές πράγμα είναι η αθεΐα.

[...]

Δύο γεγονότα των τελευταίων ετών της ζωής του μας φανερώνουν ότι η μορφή που κυριαρχεί στην ψυχή του και τον γοητεύει είναι ο Χριστός

Τα κείμενα του Παπαδιαμάντη και του Μωραϊτίδη μας δίνουν όψεις του αθηναϊκού Πάσχα, όπως οι ίδιοι το ζούσαν στις αρχές του 20ου αιώνα, πρίν από 100 περίπου χρόνια.

[...]

Πολλοί Αθηναίοι, μαζί με λίγους ευλαβείς ιερείς, νιώθουν την ανάγκη να βρεθούν, ανήμερα Κυριακή του Πάσχα, στον τόπο που βρίσκονται οι κεκοιμημένοι, στα κοιμητήρια, να πουν και σε αυτούς το "Χριστός Ανέστη", σε αυτούς που ήδη προσμένουν την τελική Ανάσταση των νεκρών.

Σε περιοχές της Θράκης, καθώς και στην Καστοριά της Λακωνίας, συνηθίζονταν να τοποθετούν οι πιστοί κόκκινα αυγά, καθώς και άλλα τρόφιμα (ψωμί, τυρί), στους τάφους των συγγενών, το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου.

[...]

Ο χορός του Πάσχα αρχίζει πάντοτε με σεμνά βήματα - γι' αυτό και σε πολλές περιοχές της χώρας τον σύρει πρώτος ο παπάς του χωριού.

Στις συνθέσεις του Tavener ο ακροατής συναντά την επανασύνδεση της μουσικής τέχνης με τη μεταφυσική της ρίζα και το πνευματικό περιεχόμενό της.

[...]

Συχνά στα έργα του χρησιμοποιείται ως βάση η oκτώηχος και οι μετρικοί κανόνες της βυζαντινής μουσικής παράδοσης, που ο Tavener λατρεύει.