ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 156ῃ
Χ
Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ
ΕΛΕΩ
ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ
ΚΑΙ
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ
Πρός
τό
Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
τῆς
Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
ΠαιδιÜ
μου εὐλογημÝνα,
ἈναστÜσεως ἡμÝρα καß λαμπρυνθῶμεν τῇ
πανηγýρει...! Καινüν (καινοýργιο)
οὐρανü καß νÝα γῆ ἀπολαμβÜνομε σÞμερα. Οἱ Ἄγγελοι
μαζß μÝ τοýς ἀνθρþπους πανηγυρßζουν ἐπß τῇ ἈναστÜσει
τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. ΤÜ
πρüσωπα χαριτþνονται καß φωτßζονται καß οἱ καρδιÝς γÝμουν εὐφροσýνης.
ΤÜ μνÞματα ἀδειÜζουν, ὁ ἅδης παραμÝνει κατþδυνος, ὁ θÜνατος καταργεῖται καß ὁ
διÜβολος δεσμεýεται. Ἄν κÜτι βασÜνιζε φρικτÜ τüν ἄνθρωπο πρßν
ἀπü τÞν ἈνÜσταση,
τοῦτο ἦτο τü φÜσμα τοῦ θανÜτου. Ὁ θÜνατος, ὡς
ἀπαßσια καß φρικτÞ πραγματικüτητα, ἀφαιροῦσε τÞν δυναμικüτητα
καß τÞν ἰκμÜδα τῆς ζωῆς. ΣÞμερα μÝσα ἀπü τü κενü
μνημεῖο, μÝσα ἀπü τüν ΠανÜγιο ΤÜφο παßρνομε τÞν διαβεβαßωση καß τÞν
σφραγßδα τῆς ἀτελεýτητης ζωῆς. Ὁ ὁρßζοντας
γßνεται διαυγÞς καß φωτοφüρος, διüτι ἀνατÝλει τü πανÜγιο καß
ἄκτιστο φῶς καß ἡ ἐλπßδα, ἀπ’ ἄκρου εἰς
ἄκρον, στεφανþνει τÞν γῆ μας. Μýριες φωνÝς ἀνθρþπινες, ἑνωμÝνες
μÝ τοýς ἀγγελικοýς ὕμνους δονοῦν
τÞν ἀτμüσφαιρα καß συγκλονßζουν τῆς οἰκουμÝνης τÜ πÝρατα, μÝ
τü εὐαγγÝλιο τῆς ἈναστÜσεως. «Χριστüς ἈνÝστη ἐκ
νεκρῶν θανÜτῳ θÜνατον πατÞσας, καß τοῖς ἐν τοῖς
μνÞμασι, ζωÞν χαρισÜμενος».
Καß ἐμεῖς αὐτÞ τÞν ἡμÝρα,
τÞν μßα τῶν ΣαββÜτων, τÞν βασιλßδα καß κυρßα, παρÜ τßς ὅποιες
ἀνθρþπινες δυσκολßες καß τÜ προβλÞματα ποý καθημερινÜ βιþνομε,
ἔμπλεοι οὐρÜνιας εὐφροσýνης, λαμπαδηφüροι καß λευκοχßτωνες,
μεταμορφωμÝνοι σÝ ἈγγÝλους τῆς φωτοφüρου καß φεγγοβüλου Ἑορτῆς,
μεταφÝρομε τü μÞνυμα τοῦ ἈναστÜντος στüν σýγχρονο κουρασμÝνο κüσμο.
·
ΜεταφÝρομε
τü μÞνυμα τῆς χαρᾶς καß μÝ ὅλη μας τÞν δýναμη κραυγÜζομε τü «Χαßρετε!». Τü Ἱερü τῆς Ἐκκλησßας μας ΕὐαγγÝλιο
εἶναι ἡ χαρÜ τοῦ κüσμου, ἀφοῦ ὡς πυρῆνα
του ἔχει τÞν ἀλÞθεια ὅτι, Χριστüς ἈνÝστη! Ποιüς πüνος καß ποιÜ πικρßα μποροῦν νÜ σκιÜσουν ἤ νÜ μετριÜσουν
αὐτÞ τÞν χαρÜ; Ἡ χαρÜ τῆς ἈναστÜσεως, μοιÜζει μÝ τü
πÝλαγος, στü ὁποῖο πÝφτουν ὅλα τÜ λυπηρÜ καß δεινÜ τῆς
ζωῆς καß ἐξαφανßζονται καß σβÞνουν, σÜν νÜ ἦταν μικροß
σπινθῆρες.
·
ΜεταφÝρομε
τü μÞνυμα τῆς εἰρÞνης: «ΕἰρÞνη ὑμῖν», ἀκοýεται ἀπü τü
πανÜγιο στüμα τοῦ Θεßου ΔιδασκÜλου πρüς τοýς ἀνθρþπους ὅλων
τῶν ἐποχῶν. Δßδω σÝ σᾶς, μᾶς λÝγει, τÞν
ἀληθινÞ καß πραγματικÞ ἐσωτερικÞ καß κοινωνικÞ εἰρÞνη,
ὄχι ὅπως σᾶς τÞν δßδει ὁ κüσμος, ψεýτικη, ἀπατηλÞ
καß φευγαλÝα, ἀλλ’ ὅπως
ἀναδýεται ἀπü τüν Ζωηφüρο ΤÜφο, παντοτεινÞ καß σωτÞρια. ΠοιÜ ταραχÞ
στÞν κοινωνßα μας ἔχει τÞν δýναμη νÜ ἀντισταθῇ στÞν
εἰρÞνη τοῦ Θεοῦ; Αὐτüς ποý ἔχει τÞν εἰρÞνη
τοῦ ἈναστÜντος, ὄχι μüνο ὁποιονδÞποτε ἐχθρü δÝν
φοβᾶται, ἀλλ’ οὔτε καß τüν ἴδιο τüν διÜβολο. Περιπαßζει
ὅλη τῶν δαιμüνων τÞν φÜλαγγα, δÝν τüν καταβÜλλει ἡ φτþχεια,
οὔτε τüν θορυβεῖ ὁποιοδÞποτε ἄλλο ἀπü τÜ
ἀνθρþπινα ἀτυχÞματα. ΔÝν τüν νικοῦν οἱ δυσκολßες, δÝν
τüν λυγßζουν τÜ προβλÞματα, γιατß ἔχει ψυχÞ εἰρηνικÞ, στÞν
ὁποßα κατοικεῖ ὁ Θεüς, θÜ μᾶς πῇ ὁ
Ἅγιος ἸωÜννης ὁ Χρυσüστομος
[1]
.
·
ΜεταφÝρομε τὸ μÞνυμα
τῆς ἀγÜπης. ἈναστÜσεως ἡμÝρα...
καß ἀλλÞλους περιπτυξþμεθα... Ἄς λαμπροφορÝσομε σ’ αὐτὴν
τὴν πανÞγυρη καὶ ἂς ἀγκαλιÜσομε ὁ ἕνας
τὸν ἄλλο περιπüθητα, Ἂς πÜψουν τὰ μßση. Ἂς
χαιρετßσομε καὶ ἐκεßνους ποὺ μᾶς μισοῦν. Ἂς
ξεχÜσομε ὅσα τυχὸν μᾶς χωρßζουν, ἂς συγχωρÞσομε
τὰ πÜντα καὶ ἂς δþσομε τὰ χÝρια, κατασπαζüμενοι
ἀλλÞλους ἐν φιλÞματι Ἁγßῳ. Τὸ θαῦμα
μᾶς ἑνþνει. Κοινὸς ὁ οὐρÜνιος ΠατÝρας, μιÜ
ἡ ἀλÞθεια, ἕνα τὸ φῶς, κοινὸς ὁ
σκοπüς μας ποὺ εἶναι ἡ θÝωση. Ποιüς πýργος δýναται νÜ ὑψωθῇ ἀνÜμεσÜ μας, ὅταν
ἡ καρδιÜ μας ἐλεýθερη, πλημμυρισμÝνη ἀπü τü φῶς
τῆς ἀγÜπης τοῦ Θεοῦ, ποθεῖ τüν παμπüθητον
ἀδελφüν, τüν ἄνθρωπο, τüν ἐγγýς, τüν μακρÜν, ἀνεξαρτÞτως
χρþματος καß ἡλικßας καß κοινωνικῆς καταστÜσεως; Αὐτü
εἶναι τü πανηγýρι τῶν Ἁγßων. ἈγαπÞσωμεν ἀλλÞλους, ἵνα ἐν ὁμονοßᾳ
ὁμολογÞσωμεν.
·
ΤÝλος μεταφÝρομε τὸ μÞνυμα
τῆς ἐλπßδος. Οἱ καρδιὲς
ζοῦν τὸ ΠÜσχα τους σÞμερα, τὸ πÝρασμα ἀπὸ
τὸ σκοτÜδι στὸ φῶς, ἀπὸ τὸ ψÝμα στὴν
ἀλÞθεια, ἀπü τÞν φθορÜ στÞν ἀφθαρσßα, ἀπü τüν θÜνατο στÞν
ζωÞ. Σὲ ὅσους βαδßζουν ὡς νυχτωμÝνοι στρατοκüποι σβησμÝνων
ἐλπßδων, τοὺς λÝμε. Ὁ οὐρανὸς εἶναι
ἀνοιχτὸς γιὰ ὅλους μας καὶ ὁ οὐρÜνιος
Δεσπüτης «μυστικὴν ἐπιτελεῖ εὐφροσýνην θýων τὸν
Μüσχον τὸν σιτευτüν». Ὁ πüνος νικÞθηκε καὶ ἡ
ὀδýνη ἔχασε τὴν ἰσχὺ της μπροστὰ στὸν
ἈναστÜντα ΘεÜνθρωπο.
ΠαιδιÜ
μου, ἐπειδὴ γνωρßζω ὅτι πολλοὶ ἄνθρωποι σÞμερα,
ἐξ’ αἰτßας τῶν πολλῶν προσωπικῶν,
οἰκογενειακῶν καß κοινωνικῶν δυσκολιῶν καὶ
προβλημÜτων χÜνουν εὔκολα τὴν ἐλπßδα τους,
ἐπιθυμῶ νὰ σᾶς μεταφÝρω, αὐτοýσιο τὸν λüγο
τοῦ Ἁγßου ἸωÜννου τοῦ Χρυσοστüμου: «Εἶναι μεγÜλη ἡ
δýναμη τῆς ἐλπßδος στὸν ἈναστÜντα Χριστü, εἶναι
φροýριο ἀπüρθητο, τεῖχος ἀκαταμÜχητο, συμμαχßα
ἀκατανßκητη, λιμÜνι γαλÞνιο, πýργος ἀνßκητος, ὅπλο
ἀÞττητο, δýναμη ἀκατÜβλητη, ποὺ βρßσκει διÝξοδο ἀκüμη
καὶ ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπÜρχει πÝρασμα...».
ΤÝτοια
δωρεὰ μᾶς προσφÝρει ἡ ἈνÜσταση τοῦ Κυρßου
καὶ γι’αὐτὸ μüνο αὐτὴν ἑορτÜζομε μὲ
τüση διÜρκεια, ὡς ἀθÜνατη καὶ ἀÀδια, προεικονßζοντες
τὴν μÝλλουσα μακαριüτητα τῶν Ἁγßων. (Ἅγιος Γρηγüρος
ὁ Παλαμᾶς).
Γιὰ
ὅλα, λοιπὸν, αὐτὰ, πÜλιν καὶ πολλÜκις καὶ
ἀναρßθμητες φορὲς, ἐμεῖς οἱ σεσωσμÝνοι θὰ
κραυγÜζωμε: «ἈνÝστη Χριστὸς καὶ χαßρουσιν ἄγγελοι.
ἈνÝστη Χριστὸς καὶ πεπτþκασι δαßμονες. ἈνÝστη Χριστὸς καὶ
ζωὴ πολιτεýεται. ἈνÝστη Χριστὸς καὶ νεκρὸς οὐδεßς
ἐπὶ μνÞματος. Χριστὸς γὰρ ἐγερθεßς,
ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημÝνων ἐγÝνετο» (Ἱερüς
Χρυσüστομος).
Αὐτὴ
τὴν πανευφρüσυνη ἡμÝρα, ἀπὸ τὰ βÜθη τῆς
πατρικῆς μου καρδιᾶς, σᾶς ἀσπÜζομαι ὅλους
ἐν Χριστῷ ἈναστÜντι τῷ Κυρßῳ ἡμῶν
καὶ σᾶς ἀπευθýνω τὸν ἑüρτιο πασχÜλιο χαιρετισμü.
Χριστüς
ἈνÝστη!
ΤÜ ἔτη σας ἀναστÜσιμα,
εὐλογημÝνα καß πολλÜ.
Ἅγιον ΠÜσχα 2012
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Υ.Γ. Ἡ
παροῦσα νÜ ἀναγνωσθῇ κατÜ τÞν Θεßα Λειτουργßα τῆς ἈναστÜσεως.
|
ÅðéóôñïöÞ |