Ἕνα ἀπό τά φρικτά ἁμαρτήματα τά ὁποῖα ἔχει ἐπινοήσει ὁ μισόκαλος διάβολος, προκειμένου νά ὁδηγήσῃ τούς ἀνθρώπους είς τήν αἰώνιον κόλασιν εἶναι ἡ βλασφημία. Φρίττει κανείς, ὅταν ἀκούῃ ἀνθρώπινο στόμα νά χυδαιολογῇ ἐναντίον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας Μητρός Του, τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι ἀδιανόητον νά δικαιολογηθῇ τέτοια πράξις καί συμπεριφορά ἐναντίον τοῦ Πλάστου καί Δημιουργοῦ μας καί τῶν λοιπῶν ἱερῶν καί ἁγίων Προσώπων καί Συμβόλων, ἀπό ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι εἶναι βαπτισμένοι εἰς τό ὄνομα τῆς Παναγίας Τριάδος, καί φέρουν χριστιανικόν ὄνομα.

Παλαιόν τοῦτο τό πάθος τῆς βδελυρᾶς ἀσεβείας. Καί τήν ὀνομάζω βδελυράν, διότι ὅταν ἀκούῃ κάποιος τόν βλάσφημον ἐκστομίζοντα τά βρωμερά του λόγια ἐναντίον τῶν σεβασμάτων τῆς πίστεώς μας, αἰσθάνεται, καί διαπιστώνει τήν μανίαν μέ τήν ὁποία ἐπιτίθεται λεκτικῶς εἰς αὐτά, ὡς νά τοῦ προὐξένησαν τό μεγαλύτερον κακόν. Τί κρῖμα ὅμως. Ἐνῶ τοιαύτη εἶναι ἡ στάσις τοῦ βλασφήμου ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἁγίων, οὐδέποτε ὑβρίζει αὐτόν τόν πατέρα τῆς μιαρᾶς του πράξεως δηλ. τόν διάβολον, ὁ ὁποῖος τήν ὥρα τῆς βλασφημίας ἔχει καταλάβει τόν νοῦν καί τήν καρδίαν τοῦ βλασφήμου.

Ὅταν ὑπηρετοῦσα εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον καί μάλιστα ὡς Ἀρχιγραμματεύς, ἐρευνῶν εἰς τό ἱστορικόν Ἀρχεῖον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου περί ἱεροκηρυκτικῶν θεμάτων εἰς φακέλλους κάποιων ἱερῶν Μητροπόλεων, διεπίστωσα ὅτι εἰς τήν ἀναφοράν τῶν Ἱεροκηρύκων πρός τόν Ἐπίσκοπον περί τῆς διακονίας αὐτῶν, ἀνέφερον εἰδικῶς τόν ἀγῶνα τόν ὁποῖον κατέβαλον, παλαιότερον, πρός περιστολήν τῆς βλασφημίας, ἡ ὁποία εἰς τινας περιπτώσεις εἶχε καταστῆ πάθος πολλῶν ἀνθρώπων.

Ἐσκεπτόμουν, ὅτι τότε οἱ ἄνθρωποι εὑρίσκοντο εἰς χαμηλόν βιοτικόν καί μορφωτικόν ἐπίπεδον καί διά τοῦτο εἶχον ἴσως μικρᾶς ἀντιστάσεις εἰς τάς παγίδας τοῦ διαβόλου.

Ὅμως διαπιστώνομεν μετά βαθυτάτης λύπης, ὅτι σήμερον παρά τό ὅτι «ἐξεπολιτίσθημεν» καί κατέχομεν πολλάς περγαμηνάς ὡς ἄνθρωποι, ἐν τούτοις τό φοβερόν τοῦτο ἁμάρτημα καί πάθος ἀπασχολεῖ, δυστυχῶς, ὡς λαῖλαψ θανατηφόρος καί δάκνει ὡς ὄφις ἰοβόλος, τήν κοινωνίαν μας. Ὄχι μόνον ἄνθρωποι μέ ὀλίγας γραμματικάς γνώσεις ἤ ἄνθρωποι ἄν θέλετε χαμηλοῦ ἐπιπέδου γενικῶς, ἀλλά καί μορφωμένοι κατέχοντες σπουδαίας θέσεις, ἄνδρες, ἀλλά φεῦ καί γυναῖκες, ἔχουν καταληφθεῖ ἀπό τό φοβερόν ἁμάρτημα τῆς βλασφημίας.

Τάς σκέψεις αὐτάς ἔδωκε ἀφορμή νά τάς κάμω περιστατικόν, τό ὁποῖον ἔλαβε χώραν εἰς κάποιο γραφεῖον μεταξύ ἐργαζομένων εἰς αὐτό, οἱ ὁποῖοι ἔχοντες διαφωνήσει διά κάποιο θέμα, ἔφτασαν εἰς ρῆξιν μεταξύ των, τοῦ ἑνός δυστυχῶς ἐκστομίζοντος βλασφήμους φράσεις προκειμένου νά πλήξῃ τόν συνάδελφόν του. Ἀλοίμονον ὅμως, πολλάκις ἀκούομεν ἀκόμη καί παιδιά νά βλασφημοῦν τά Θεῖα.

Ὅμως καί ἀπό τάς συζητήσεις τάς πνευματικάς, τάς ὁποίας κάνωμε μετά τῶν ἀνθρώπων τοῦ ποιμνίου μας καί ἐκ συζητήσεων μετά τῶν πνευματικῶν Ἱερέων, διεπιστώνωμε ὅτι τοῦτο τό ἁμάρτημα ἔχει λάβει εἰς τάς ἡμέρας μας ἀπειλητικάς διαστάσεις.

Προσπαθοῦμε καί ἀγωνιζόμεθα μέ ἀγάπην πολλήν νά διδάξωμε τούς ἀνθρώπους, ὥστε νά ἀποφεύγουν πᾶσαν ἁμαρτίαν καί μάλιστα τήν συγκεκριμένην. Προσευχόμεθα καί παρακαλοῦμε νά δίδῃ ὁ Κύριος φωτισμόν εἰς πάντα ἄνθρωπον, ὥστε νά διατηρῆται καθαρός ἀπό τάς παγίδας τοῦ πρώτου καί μεγαλυτέρου βλασφήμου, τοῦ πατρός τῆς βλασφημίας καί τῆς ὕβρεως ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, αὐτοῦ δηλ. τοῦ διαβόλου.

Ἡ βλασφημία, παιδιά μου, εἶναι ἐκ τῶν φοβερωτέρων ἁμαρτημάτων. Δέν θά εἶναι ὑπερβολή, ἐάν εἴπωμεν ὅτι εἶναι θανασιμώτερον ἄλλων θανασίμων ἁμαρτημάτων, διότι οὐδεμία δικαιολογία ὑπάρχει, ὥστε νά στηρίζῃ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ἀσέβειαν, ἡ ὁποία δηλώνει ὅτι ὁ βλάσφημος ἔχει ἀκάθαρτον καρδίαν, ἐφ ὅσον ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας λαλεῖ τό στόμα. «τά δέ ἐκπορευόμενα ἐκ τοῦ στόματος ἐκ τῆς καρδίας ἐξέρχεται, κἀκεῖνα κοινοῖ τόν ἄνθρωπον. Ἐκ γάρ τῆς καρδίας ἐξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνεῖαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι...» (Ματθ. ιε,18-20))

Ὁ βλάσφημος ὑβρίζει καί τόν ἴδιον του τόν ἑαυτόν, ἀφοῦ στρέφεται ἐναντίον τῶν σεβασμάτων, τά ὁποῖα ὁ ἴδιος παραδέχεται ὡς θεῖα. Ὁποία, λοιπόν, φρίκη καί κατάπτωσις.

Εἰς τό φρικτόν καί θανάσιμον ἁμάρτημα τῆς βλασφημίας, ἀναφέρονται οἱ θεοφώτιστοι Πατέρες τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας.

Θά χρησιμοποιήσωμεν χωρία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ὁ ὁποῖος μέ λόγια αὐστηρά ὁμιλεῖ περί τῆς βλασφημίας.

«Ἀνάξιοι πάντες  τόν ἥλιον ὁρᾶν ὅσοι εἰς βλασφημίαν ζῶσι τοῦ Θεοῦ» ( Εἰς Ρωμαίους ιθ’ΕΠΕ 17, 380-382 P.G. 60,580) δηλ: «Εἶναι ἀνάξιοι νά βλέπουν τόν ἥλιο, δηλ. νά ζοῦν, ὅσοι βλασφημοῦν τόν Θεόν».

καί ἀλλοῦ,

«κολάσωμεν τῶν βλασφημούντων τήν μανίαν. Μή παρίδωμεν τόν κοινόν ὑβριζόμενον Δεσπότην. Μέγα τί τέξεται τῇ πόλει κακόν τό τά τοιαῦτα παρορᾶν. Ἐμφράξωμεν αὐτῶν τά στόματα, καθάπερ πηγάς θανατηφόρους ἀποκλείσωμεν καί πρός τό ἐναντίον μεταβάλωμεν καί πάντως στήσεται τά τήν πόλιν κατηλειφότα δεινά» ( Εἰς τούς Ἀνδριάντας β’ ΕΠΕ 32, 642-344 PG 49, 38-39)

δηλαδή

 «Ἄς καταδικάσωμεν τήν μανίαν ἐκείνων πού βλασφημοῦν. Ἄς μή άνεχώμεθα νά ὑβρίζεται ὁ Δεσπότης μας καί Κύριός μας. Μέγα κακόν θά ἔλθῃ είς τήν πόλιν ἄν αὐτά τά πράγματα τά παραβλέψωμε. Ἄς φράξωμε τά στόματα τῶν βλασφήμων, ἄς τά κλείσωμε διότι εἶναι πηγαί θανατηφόροι. Ἄς τούς ἀλλάξωμε τήν διάθεσιν, μήπως καί σταματήσουν τά δεινά, τά ὁποῖα ἔχουν καταλάβει τήν πόλιν».

Τό πόσο κακόν κάνουν είς τόν ἑαυτόν τους οἱ βλάσφημοι πάλιν μᾶς τό λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος.

«Οἱ βλασφημοῦντες τήν οἰκείαν λυμαίνονται σωτηρίαν. Καθάπερ ὁ λίθον πρός ὕψος ἀκοντίζων, τήν πληγήν τῇ οἰκείᾳ δέχεται κορυφῇ» (Περί Ἀκαταλήπτου Γ ‘ ΕΠΕ 3,80 PG 48, 719). Δηλαδή, «ὅσοι βλασφημοῦν εἶναι ἐναντίον τῆς ἴδιας τους τῆς σωτηρίας, ἀφοῦ ὁμοιάζουν μέ ἐκεῖνον πού πετάει ψηλά τήν πέτρα καί εἰς τό τέλος ἐκείνη γυρίζει καί τοῦ κτυπάει τό κεφάλι».

Τί πρέπει, λοιπόν, νά πράξωμεν ἔναντι τῶν βλασφημούντων;

·    Νά τούς νουθετήσωμεν ἐξ ἀγάπης πολλῆς κινούμενοι, διά τήν σωτηρίαν των καί νά τούς παρακαλέσωμεν θερμῶς νά μετανοήσουν διότι ἡ βλασφημία ὡς θανάσιμον ἁμάρτημα ὁδηγεῖ εἰς τήν αἰώνιον κόλασιν.

· Νά τούς διδάξωμεν ὅτι « ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν» καί «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» . Ὁ Πατέρας μας ὁ οὐράνιος, μακροθυμεῖ καί περιμένει νά ἐπιστρέψωμε κοντά του καί πρῶτος Ἐκεῖνος θά πέσῃ είς τήν ἀγκάλην μας, ἀφοῦ, «χαρά γίνεται ἐν οὐρανῷ ἐπί ἐνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι».

·   Νά προσευχώμεθα θερμῶς δι’αὐτούς, τούς πλανηθέντας ὑπό τοῦ διαβόλου ἀδελφούς μας, ὥστε νά κατανοήσουν τό μέγα σφάλμα τους καί νά σταματήσουν τήν ὀλέθρια καί ψυχοκτόνον συνήθειά τους, νά ὑβρίζουν δηλ. τά Θεῖα Πρόσωπα καί Ἱερά Σεβάσματα καί Σύμβολα. Νά φωτισθῇ ὁ νοῦς τους, ὥστε νά ἴδουν τήν πραγματικότητα, «ἵνα μή γυμνοί καί ἀναπολόγητοι εὑρεθῶσι ἐνώπιόν τοῦ Φρικτοῦ Βήματος τοῦ Κυρίου».

Ἀδελφοί μου, ἡ μετάνοια, εἶναι τό κλειδί διά νά ἀνοίξωμε τήν θύρα τοῦ παραδείσου. Τό μυστήριον τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως μᾶς ἀναμένει, ὥστε κάτω ἀπό τό ἱερόν ἐπιτραχήλιο τοῦ πνευματικοῦ, νά ἀφήσωμε τόν παλαιόν ἑαυτόν μας καί νά ἐξέλθωμεν εἰς νέον κόσμον καί καινήν ζωήν, ὡς ἐκ κολυμβήθρας ἱερᾶς ἐξερχόμενοι, ὅλοι «καινοί», καινούργιοι  δηλαδή, ἀνακαινισμένοι καί ἀποφασισμένοι νά συνεχίσωμεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τήν ὡραίαν πνευματικήν πορείαν μας καί ἁγίαν ζωήν.

Καμμιά ἁμαρτία δέν μένει ἀσυγχώρητος ἐφ’ὅσον ἡμεῖς θελήσωμε νά λευκάνωμεν μυστηριακά τήν ὕπαρξίν μας.

Ἀδελφέ μου, ἡ ἀγκαλιά τοῦ Πατρός τῆς ἀγάπης, περιμένει. Μήν ἀργεῖς.