---

«ΣΜΙΛΕΨΕ ΠΑΛΙ ΔΑΣΚΑΛΕ ΨΥΧΕΣ...»

 

 

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν

κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 

 

Μέ τήν εὐκαιρία τῆς λήξεως τῶν μαθημάτων στά Σχολεῖα, πραγματοποιήθηκαν θαυμάσιες ἑορταστικές ἐκδηλώσεις σέ διάφορες περιοχές τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν.

Σέ κάποιες ἀπό αὐτές τίς ἐκδηλώσεις παρευρέθημεν κατόπιν εὐγενοῦς προσκλήσεως τῶν Διευθυντῶν τῶν Σχολείων, οἱ ὁποῖοι ἐξέφρασαν τήν ἐπιθυμία ὅλων τῶν Δασκάλων, τῶν Γονέων, ἀλλά καί τῶν Μαθητῶν. Λόγῳ ἐργασιακοῦ φόρτου, δυστυχῶς δέν μπορέσαμε νά παρακολουθήσωμε ὅλες τίς ἐκδηλώσεις, οἱ ὁποῖες ὅπως πληροφορηθήκαμε, ἐστέφθησαν μέ μεγάλη ἐπιτυχία.

Βρεθήκαμε στήν λαμπρή ἐκδήλωση τῶν Σχολείων στήν συνοικία Μακρυγιάννη, καθώς καί στήν ἐξαιρετική παρουσίαση τῆς ἑορτῆς τῶν Σχολείων τοῦ Προαστείου (Μποζαΐτικα) Πατρῶν.

Στήν πρώτη συνεργάστηκαν ἑπτά Δημοτικά Σχολεῖα: 11^ο, 14^ο, 29^ο, 35^ο, 65^ο Πατρῶν, 1^ο Ὀβρυιᾶς, καί τό Δημοτικό Σχολεῖο Κρήνης.

Τό ἑορταστικό πρόγραμμα ἄνοιξε μέ χαιρετισμό του, ὁ Διευθυντής τοῦ 65^ου Δημοτικοῦ Σχολείου κ. Ἀντώνιος Λέκκας, γνώριμος καί φίλος μας ἀπό παληά, ἀφοῦ ἤμασταν συσπουδαστές στήν Παιδαγωγική Ἀκαδημία Τριπόλεως.

Ἡ ὅλη ἐκδήλωση ἦτο ἰδιαίτερα συγκινητική. Τά παιδιά ἔδωσαν τόν καλύτερό τους ἑαυτό, μετέχοντας στό πανηγύρι τῆς χαρᾶς καί τῆς κοινωνίας τῶν προσώπων καί παρουσιάζοντας μέ ὀμορφιά καί χάρη, μέσα ἀπό τά δρώμενα καί τούς χορούς, τήν λεβέντικη Ἑλληνορθόδοξη παράδοση, ἔτσι ὅπως βιώνεται σέ ἑπτά γεωγραφικά διαμερίσματα τῆς πατρίδος μας.

Καμαρώσαμε ὅλοι μας τά παιδιά καί ἐπαινέσαμε τήν προσπάθεια αὐτή, τήν γεμάτη ἄρωμα καί χρῶμα ἀπό τήν πανέμορφη Ἑλλάδα μας.

Ἀλλά μέ πολλή συγκίνηση παρακολουθήσαμε καί τήν δεύτερη ἐκδήλωση, γιά τήν πραγματοποίηση τῆς ὁποίας συνεργάστηκαν τά Σχολεῖα τῆς Ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Προαστείου, προκειμένου νά δώσουν μηνύματα ἀγάπης, ὑπομονῆς, ἐπιμονῆς καί ἀγωνιστικότητος: τό Δημοτικό Σχολεῖο, τό Νηπιαγωγεῖο, τό Εἰδικό Σχολεῖο καί τό Σχολεῖο Κωφῶν καί Βαρυκόων.

Οἱ ἐκπαιδευτικοί ἕνωσαν τίς δυνάμεις τους, ἤ καλύτερα τίς ψυχές τους, γιά νά μιλήσουν μέ τήν γλῶσσα τῆς ἀγάπης στά παιδιά, στούς γονεῖς, στήν κοινωνία ὁλόκληρη, ἡ ὁποία πρέπει νά ἀγκαλιάζῃ ὅλα τά μέλη της, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τά ἴδια δικαιώματα στήν ζωή.

Ἡ ἐκδήλωση στά Μποζαΐτικα ἔγινε μέ πρωτοβουλία τῆς Ἐνορίας, τοῦ Αἰδ/του π. Νικολάου Κοτσίρη καί τῶν συνεργατῶν του, οἱ ὁποῖοι καθημερινῶς προσφέρουν τόν ἑαυτό τους, ἐπιτελοῦντες τό χρέος τους ἔναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων, καί τούς ὁποίους συγχαίρομε ἀπό καρδίας.

Τό πρωί τελέσαμε τήν Θεία Λειτουργία στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, καί ἐν συνεχείᾳ παρακολουθήσαμε τήν ὡραία ἑορταστική ἐκδήλωση στό προαύλιο τοῦ Ναοῦ.

Ὅλα αὐτά ξύπνησαν στήν καρδιά μας μνῆμες καί θύμισες ἀπό περασμένες ἐποχές καί μᾶς ἔδωσαν τό ἔναυσμα νά κάνωμε πολλές σκέψεις, τίς ὁποῖες καί ἐκφράσαμε στίς ὁμιλίες μας καί στούς χαιρετισμούς, τούς ὁποίους ἀπευθύναμε.

         Τό Σχολεῖο καί ἡ Ἐκκλησία. Ὁ ὡραιότερος πνευματικός συνδυασμός, ἡ συγκινητικώτερη πνευματική συμμαχία πού ἀνέδειξε τήν Ἑλλάδα μεγάλη, ἀφοῦ μέσα ἀπό τήν συνεργασία τῶν δύο αὐτῶν δυνάμεων ὑψώθηκε τό πανώριο οἰκοδόμημα, τό ὁποῖο  σεβάστηκαν οἱ αἰῶνες καί οἱ γενηές τῶν ἀνθρώπων.

          Ἡ Ἐκκλησία καί τό Σχολεῖο. Δάσκαλο ἀποκαλοῦσαν καί ἀποκαλοῦν σέ πολλές περιοχές τῆς πατρίδος μας τόν Ἱερέα. Δάσκαλο ἀποκαλοῦν καί τόν ἔχοντα τήν εὐθύνη τῆς διαπαιδαγωγήσεως τῶν παιδιῶν μέσα στό Σχολεῖο. Αὐτοί οἱ δύο θεσμοί πορεύτηκαν μαζί καί ἔκαναν θαύματα. Φαίνεται πώς ὁ Θεός, πού ἀγαπάει τόσο τήν πατρίδα μας, ἐφρόντισε νά στηρίζῃ τήν εὐτυχία της, τήν πρόοδό της σέ αὐτά τά τόσο γερά θεμέλια. Σημειολογικά δηλώθηκε ὁ σύνδεσμος αὐτός μέ τήν γειτνίαση καί κτηριακῶς τῶν Ἱερῶν Ναῶν καί τῶν Δημοτικῶν Σχολείων στά περισσότερα μέρη τῆς Ἑλλάδος. Ἡ αὐλή κοινή∙ ἡ καμπάνα χτυποῦσε γιά τήν Εὐχαριστιακή σύναξη, ἀλλά καί γιά τήν σύναξη τῶν μαθητῶν στό Σχολεῖο. (Περασμένες ἐποχές, ὄμορφες, ἀξέχαστες, ἀνεπανάληπτες. Παρά τήν φτώχεια, ἡ Ἑλλάδα ἔζησε καί μεγαλούργησε, διότι οἱ Ἕλληνες εἶχαν κατανοήσει βαθειά ὅτι, «παιδεία μετάληψις ἁγιότητος ἐστί» (Ἱερός Χρυσόστομος, PG 63. 205). Τά «δασκαλούδια», οἱ μαθητές δηλαδή, γέμιζαν κάθε Κυριακή τήν Ἐκκλησία, ὑπό τήν καθοδήγηση τῶν δασκάλων τους).

          Τί κρίμα ὅμως! Μέ τήν πάροδο τῶν χρόνων κάποιοι ὑπέσκαψαν αὐτά τά θεμέλια. Θέλησαν νά κόψουν μέ τό ζόρι αὐτό τόν σύνδεσμο, αὐτό τόν σωτήριο ὀμφάλιο λῶρο, πού τροφοδότησε τόσους αἰῶνες τό γένος μας καί τό κράτησε στά πόδια του. Δούλεψαν μεθοδικά γιά τήν ἀποϊεροποίηση τῆς οἰκογένειας, τοῦ σχολείου, τῆς κοινωνίας, τῆς ζωῆς ὁλόκληρης.  Πρός καιρόν ὅλα φάνηκαν τόσο εὔκολα γι’ αὐτούς, καί ὡραῖα γιά τούς πολλούς. Ἀλλά τά ἐρείπια δέν ἄργησαν νά φανοῦν. Ἡ διάβρωση ἀποδείχθηκε μεγάλη. Οὐδείς κατενόησε ἐγκαίρως τό δόλιο σχέδιο τῶν ἀντιθέων καί ἀνθελληνικῶν δυνάμεων, πού ξέσπασαν ὡς λαίλαπα στό σαρκίο καί στήν ψυχή τοῦ δύσμοιρου τόπου μας.

          Ὅμως ἰδού! Ὅπως γράψαμε καί σέ προηγούμενο ἄρθρο μας, ἡ ἀντίστροφη μέτρηση ἔχει ἀρχίσει, πρός μεγάλη λύπη τῶν ἐπιδόξων σφαγέων τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Ἑλλάς ἐπιστρέφει τάχιστα στίς ρίζες της. Ἐπιθυμεῖ πάσῃ θυσίᾳ νά ἀνακτήσῃ τόν «οἶκον» της καί νά κατοικήσῃ μέσα σ’ αὐτόν, γιατί μόνο κάτω ἀπό τήν στέγη του αἰσθάνεται ἀσφαλής. Τά πειράματα ἀπέτυχαν. Οἱ «καταστροφεῖς» διαψεύδονται. Οἱ ἔνδοξοι νεκροί ἐκδικοῦνται μέ τήν ἀνάστασή τους. Οἱ νέοι ζητοῦν ἀπαντήσεις γιά τά κενά πού ὑπάρχουν στήν μέχρι τώρα πορεία τους. Ὅπως εἴπαμε καί στίς προαναφερθεῖσες ἐκδηλώσεις, ἡ ἀναγέννηση ἄρχισε.

          Πρωτεργάτες οἱ δάσκαλοι. Πάντα εἶχαν τόν πρῶτο ρόλο στήν κοινωνία. Ἦταν οἱ πρωταγωνιστές, οἱ διαμορφωτές χαρακτήρων, «χριστοφόρων οἰκοδόμοι ναῶν, ἀθλητῶν ἐπουρανίων ἐπιμεληταί» (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, PG 47. 386), ἀφοῦ μέ τόν λόγο τους καί τό παράδειγμά τους ἐσφράγιζαν καί σφραγίζουν τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μέ τήν δική τους σφραγίδα.

          Πάντοτε εἴχαμε ἐμπιστοσύνη στούς δασκάλους, ἔστω καί ἄν πρός καιρόν, ὁ οὐρανός συννέφιαζε στόν εὐαίσθητο χῶρο τῆς παιδείας, ἔστω καί ἄν σήμερα κάποιοι ἀσεβοῦν ἤ πειραματίζονται ἐπικίνδυνα στόν συγκεκριμένο χῶρο. Εἴχαμε καί ἔχομε ἐμπιστοσύνη στούς εὐσυνειδήτους δασκάλους. Τώρα βλέπομε, ὅτι «ἀνέλαβαν» τόν ρόλο τους καί πάλι, προκειμένου νά ὁδηγήσουν μέσα ἀπό τήν παροχή παιδείας, τῆς Ἑλληνικῆς παιδείας, αὐτό τόν τόπο στήν ἔξοδο ἀπό τήν ἀπελπισία καί τό σκοτάδι. Τούς εὐχαριστοῦμε καί τούς διαβεβαιοῦμε ὅτι τούς συνοδεύει ἡ ἀγάπη μας καί ἡ προσευχή μας.

                Βεβαίως πάντοτε θά ὑπάρχουν καί οἱ ἐξαιρέσεις∙ ἀλλ’ ὅμως αὐτοί μένουν μόνοι, καί στό τέλος βιώνουν τήν μοναξιά καί τήν ἀπαξίωση, τήν ὁποία ἔκτισαν μέ τά ἴδια τους τά χέρια.

          Ἐμεῖς ἔχομε ἀκράδαντη τήν πίστη μας στόν ἀληθινό Θεό, ὁ ὁποῖος πάντοτε ἔσωσε τό γένος μας, μέσα ἀπό τήν  ἀπαραίτητη παιδαγωγία.

          Αἰσιοδοξοῦμε ὅτι μέ τήν ἑνότητα καί τήν ἀξιοποίηση ὅλων τῶν ὑγιῶν πνευματικῶν δυνάμεων, ἡ Ἑλλάδα θά συνεχίσῃ τήν πορεία της μέσα στόν χρόνο καί τήν ἱστορία.

          Ἐλπίζομε ὅτι μέ τήν θυσιαστική προσφορά τῶν δασκάλων, πού μέσα στήν καρδιά τους ἔχουν κλείσει τήν Ὀρθοδοξία καί τήν Ἑλλάδα, ἡ ἔρημος «ἐξανθήσει καί ὑλοχαρήσει καί ἀγαλλιάσεται» (Ἡσ. λε’, 2).

          Ἔχομε ἐπίσης ἐμπιστοσύνη στούς Ἕλληνες γονεῖς, οἱ ὁποῖοι ξέρουν νά ἀνασταίνουν τά παιδιά τους μέ τίς πνευματικές καί αἰώνιες ἀξίες καί τίς παραδόσεις τῆς φυλῆς μας, παρά τίς ὅποιες δυσκολίες πού προέρχονται ἀπό τούς μανιασμένους ἀνέμους τῆς ἀδιαφορίας καί τοῦ μένους ἐναντίον τῶν ζωπύρων τοῦ ἔθνους μας.

          Σέ ὅσους ἐπιμένουν στόν μάταιο, στόν καταδικασμένο σέ ἀποτυχία ἀγῶνα τοῦ ξεφτίσματος τῆς πίστεως, τῆς Ἑλληνορθόξης παραδόσεως καί τῶν αἰωνίων καί ἀκαταλύτων ἀξιῶν τοῦ τόπου μας, τούς συνιστῶμε νά ἀκούσουν καί νά ἐμπεδώσουν τόν χρησμό τοῦ Μαντείου τῶν Δελφῶν πρός τόν Αὐτοκράτορα Ἰουλιανό, ὁ ὁποῖος ἔμεινε γνωστός στήν ἱστορία μέ τό τραγικό καί ὑποτιμητικό προσωνύμιο «Παραβάτης»:

 

«Εἴπατε τῷ Βασιλεῖ· χαμαί πέσε δαίδαλος αὐλά,
οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβην, οὐ μάντιδα δάφνην,
οὐ παγάν λαλέουσαν· ἀπέσβετο καί λάλον ὕδωρ».