---

    ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΒΟΥΝΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

 

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν

                                                            κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 

Ἔχει πολλάκις εἰπωθεῖ ὅτι ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν. Πάγωσε δηλαδή ἡ ἀγάπη. Ἡ πόλη μας ὅμως καθημερινῶς ἀποδεικνύει ὅτι αὐτό δέν εἶναι ἀληθές, τοὐλάχιστον γιά τά δικά μας, τά τοπικά δεδομένα.

Στό προσκλητήριο τῆς ἀγάπης, στήν σάλπιγγα αὐτή τοῦ Θεοῦ, συσπειρώνονται στήν Πάτρα μικροί καί μεγάλοι, ἑνώνονται οἱ καρδιές, πιάνονται οἱ ἄνθρωποι χέρι μέ χέρι καί ὑψώνουν τῆς ἀλληλεγγύης βουνά ὁλόκληρα, ἀπό τά ὁποῖα ἀντλοῦν βοήθεια οἱ ἐμπερίστατοι συνάνθρωποι μας.

Ἀνέκαθεν ἡ Πάτρα εἶχε αὐτή τήν εὐαισθησία. Κατά τά χρόνια ὅμως πού ἔχομε ἐμεῖς τήν ποιμαντορία τῆς Ἀποστολικῆς μας Μητροπόλεως, αὐτή τήν ἀλήθεια τήν εἰσπράττομε, ὡς βίωμα χαρᾶς, συγκίνησης καί καθημερινῆς προσφορᾶς πρός τόν ἴδιο τόν Κύριό μας.

Ἦλθαν, βλέπετε, δύσκολα χρόνια. Κανείς δέν περίμενε αὐτές τίς ἐξελίξεις στήν χώρα μας. Κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Θεός, ταλαιπωρία συνέχει τόν Λαό μας, χωρίς νά γνωρίζωμε, πότε θά ἐξέλθωμε ἀπό τήν δύσκολη αύτή κατάσταση.

Τήν παρελθοῦσα Κυριακή μιά πρωτοβουλία τῶν Ραδιοφωνικῶν Σταθμῶν καί ἄλλων Μ.Μ.Ε., ἡ ὁποία τελοῦσε ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν, τοῦ Δήμου Πατρέων καί τοῦ Ἐπιμελητηρίου Ἀχαΐας, στέφθηκε μέ μεγάλη ἐπιτυχία. Ἦταν πρωτοβουλία ἀγάπης καί προσφορᾶς πρός τόν συνάνθρωπο. Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ ἕνας νά γεύεται πολλῶν ἤ κάποιων ἀγαθῶν καί ὁ ἕτερος νά πένεται, νά πεινᾷ, νά ζῇ μέσα στήν φτώχεια, χωρίς νά δύναται νά ἀντιμετωπίσῃ τίς βασικές ἀνάγκες τῆς ζωῆς;

Ἦλθαν στό Γραφεῖο μας τά παιδιά ἀπό τά παραπάνω Μ.Μ.Ε., πού συνεργάστηκαν γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ θεαρέστου καί εὐλογημένου αὐτοῦ σκοποῦ. Μᾶς ἐξεμυστηρεύθησαν τήν σκέψη τους καί ζήτησαν νά βοηθήσουν μέ τόν δικό τους τρόπο στήν προσπάθεια προσφρᾶς ἀγάπης. Μᾶς παρακάλεσαν νά βοηθήσωμε μέ τόν λόγο μας τόν γραπτό καί προφορικό, μέ τό μήνυμά μας μέσα ἀπό τά Μ.Μ.Ε. τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νά πραγματοποιήσουν τήν εὐγενῆ ἐπιθυμία τους, χάριν τῶν ἀδελφῶν μας τῶν ἐλαχίστων.

Ἀκούσαμε μέ συγκίνηση, ὅσα μᾶς εἶπαν καί υἱοθετήσαμε τήν ὡραία πρότασή τους, θέτοντας ὑπό τήν αἰγίδα μας τήν προσπάθεια τους.

Στήν πανστρατειά τῆς ἀγάπης συμμετεῖχαν χιλιάδες συμπολίτες μας, φορεῖς, ἐπιχειρηματίες, μαθητές κλπ., προκειμένου νά εὕρουν ὠφέλεια οἱ συνάνθρωποί μας, στήν πόλη μας καί στήν εὐρύτερη περιοχή μας, πού τόσες ἀνάγκες ἀντιμετωπίζουν.

Τό ἀποτέλεσμα συγκινητικό. Μετά ἀπό τήν γνωστοποίηση αὐτῆς τῆς προσπάθειας, ἐπ’ Εκκλησίαις καί ἀπό τά Μ.Μ.Ε. τά Ἐκκλησιαστικά (Λύχνος, Ραδιοφωνικός Σταθμός τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, ἐκκλησιαστικά ἔντυπα), ἀλλά καί τά ἄλλα Μ.Μ.Ε., ὑψώθηκε, στήν Πλατεία Γεωργίου τῶν Πατρῶν, ἕνα ἀκόμα βουνό τῆς ἀγάπης. Τό ὕψωσε ἡ εὐαισθησία, ἡ φιλοθεΐα καί φιλανθρωπία τοῦ ὡραίου καί πνευματικά καλλιεργημένου Λαοῦ μας. Μικροί καί μεγάλοι ἔσπευσαν νά ἀφήσουν τά δῶρα τῆς ἀγάπης τους. Ἦτο συγκινητικές οἱ σκηνές μέ τά μικρά παιδιά, τά ὁποῖα κρατώντας στά χέρια τους ὅσα πράγματα μποροῦσαν, τά ἄφηναν μέ πολλή χαρά στόν ὡρισμένο τόπο, ἔχοντας τήν αἴσθηση ὅτι κάνουν χρέος τους πρός τούς ἀνθρώπους, πού ἔχουν τόσες ἀνάγκες.

«Ἔφερα κάποια δωράκια γιά ἄλλα παιδάκια, πού δέν ἔχουν κάποια πράγματα πού ἔχω ἐγώ καί θέλω νά τά κάνω νά χαροῦν», εἶπε κάποιος μικρός μας φίλος, μέ παιδική ἁπλότητα καί ἁγνότητα καρδιᾶς. Εὖγε στούς γονεῖς οἱ ὁποῖοι δίνουν αὐτή τήν ἀνατροφή καί αὐτό τό παράδειγμα στά παιδιά τους. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου εἶναι σαφής: «Ὅς δ’ ἄν ποιήσῃ καί διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ε’, 19).

Συγκεντρώθηκαν 15 τόνοι τρόφιμα καί 10 τόνοι ροῦχα, παπούτσια κλπ. Οἱ δύσκολες ἐποχές, εἶναι πλέον ἐμφανές, ὅτι μᾶς κάνουν περισσότερο «ἀνθρώπους», μᾶς εὐαισθητοποιοῦν, μᾶς βοηθοῦν νά κάνωμε πνευματική περισυλλογή. Μᾶς δίνουν τήν εὐκαιρία νά φιλοσοφήσωμε περί τῆς ζωῆς καί νά διαπιστώσωμε, ὅτι ὅλα τά γήϊνα εἶναι φθαρτά καί ρέοντα, ὅπως τό νερό στήν κοίτη τοῦ ποταμοῦ. Ὅλα τά κοσμικά εἶναι μετέωρα καί εὔκολα μᾶς ἐγκαταλείπουν. Ἄν δέν ὑπάρχουν οἱ πνευματικές ἀντιστάσεις καί ἡ ἔμπρακτος ἀγάπη, εἶναι ἀδύνατο νά σταθοῦμε στά πόδια μας. Τώρα μᾶς δίδεται ἡ εὐκαιρία νά διαπιστώσωμε, ἔτι περισσότερο, ὅτι ἡ δυσκολία τοῦ ἑνός, ὁ πόνος τοῦ ἀδελφοῦ μας εἶναι καί δική μας ὑπόθεση, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος εἶναι δημιουργημένος ἀπό τόν Θεό, ὡς ὄν κοινωνικό.

Ἡ ἀπανθρωπία πού βασάνισε καί ταλαιπωρεῖ πολλάκις τήν κοινωνία μας, ἔγινε αἰτία ἀπογοητεύσεως καί πόνου μεγάλου, ἀφοῦ ὅταν ἀπομακρύνωνται οἱ καρδιές τῶν ἀνθρώπων, ἐπικρατεῖ ἡ μοναξιά καί ἡ κατάθλιψη. Ἡ εὐτυχία δέν στηρίζεται ἐπί ὑλικῶν βάσεων, ἀλλά ἐπί τῶν δεσμῶν τῆς σταυροτύπου ἀγάπης, ἀγάπης πρός τόν Θεό καί ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπο.

Τό σύνθημα μας εἶναι: «Οὐδείς νά πεινάῃ στήν Πάτρα!».

Τό πρῶτο μέλημά μας, βεβαίως, εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία, ἡ διακονία τῆς εὐχαριστιακῆς Τραπέζης, ἡ προσφορά τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, πρός ἁγιασμόν καί σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Ὅμως οὐδέποτε ἡ Ἐκκλησία παρέβλεψε καί τήν προσφορά κοινωνικῆς φροντίδος πρός τούς ἐμπεριστάτους ἀδελφούς καί ὑπῆρξε πρωτοπόρος σέ ἔργα κοινωνικῆς προνοίας καί εὐποιίας (βλ. Βασιλειάδα κ.λ.π.). Αὐτό συμβαίνει καί σήμερα, στούς δύσκολους καιρούς μας, πού ἡ Ἐκκλησία καθ’ ἡμέραν κάνει πράξη τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου μας, «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰω. ιγ’, 34), ἀλλά καί εὐαγγελίζεται τούς Κυριακούς λόγους: «Ἐπείνασα καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καί ἐποτίσατέ μοι, γυμνός ἤμην καί περιεβάλετέ με...» (Ματθ. κε’, 35-36).

Μέ τό αἴσθημα τῆς εὐθύνης, ἔναντι τοῦ Κυρίου καί ἔναντι τῶν συνανθρώπων μας, συνεχίζομε νά γκρεμίζωμε τά τείχη πού χωρίζουν τούς ἀνθρώπους, καί ἀγκαλιάζομε τόν ἀδελφό μας, ἀδιακρίτως καταγωγῆς, γλώσσης, χρώματος, κοινωνικῶν πεποιθήσεων κ.λ.π., προσφέροντες τά μῦρα τῆς ψυχῆς μας, ὥστε καί οἱ καρδιές νά εὐωδιάσουν καί ὁ κόσμος μας νά ἀπολαύσῃ τό ἄρωμα τῆς ἀγάπης.

Θέλω πατρικά νά ἐπαινέσω ὅλους τούς Πατρινούς γιά τήν εὐκαίρως, ἀκαίρως ἐκδηλουμένη ἀγάπη τους πρός τόν ἄνθρωπο, ναί πρός κάθε ἄνθρωπο, καί αὐτό τό τονίζομε ἰδιαιτέρως. Ὅ,τι ζητήσαμε γιά νά τό προσφέρωμε ὄχι σέ ἀνθρώπους, ἀλλά στόν ἴδιο τόν Θεό, ἀφοῦ ὁ «ἐλεῶν πτωχόν, ἐλεεῖ τόν Θεόν», πλουσιοπαρόχως ὁ Λαός τό προσφέρει. Μόνο ἔτσι θά προχωρήσωμε. Ἑνωμένοι στήν χαρά καί στόν πόνο. Μαζί στίς δυσκολίες, μαζί στίς δοκιμασίες. Ἡ ἀγάπη εἶναι δύναμη μεγάλη καί γι’ αὐτό ἐφευρετική.

Συνεχίστε, ἀδελφοί μου, μέ τόν ἴδιο καί μεγαλύτερο ζῆλο τήν προσφορά τῆς ἀγάπης. Ἡ δύσκολη ἐποχή θά περάσῃ. «Νεφύδριον ἐστί καί θᾶττον παρελεύσεται...».

Ἀδελφοί μου, δέν πρέπει ποτέ νά λησμονοῦμε τό «πλούσιοι ἐπτώχευσαν καί ἐπείνασαν, οἱ δέ ἐκζητοῦντες τόν Κύριον, οὐκ ἐλαττωθήσονται παντός ἀγαθοῦ». Πλούσιοι δέν εἶναι ὅσοι ἔχουν πολλά ὑλικά ἀγαθά, ἀλλά ὅσοι ἔχουν στήν καρδιά τους τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Ἀληθινό Θεό, ὁ ὁποῖος ἐπτώχευσεν ἑκουσίως γιά τήν δική μας σωτηρία. Πτωχοί δέν εἶναι ὅσοι στεροῦνται κοσμικῶν καί ὑλικῶν πραγμάτων, ἀλλά ὅσοι στεροῦνται τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στήν ζωή τους.

Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἑκκλησίας μας ἦταν «οἱ πλουσιώτεροι» ἄνθρωποι τοῦ κόσμου. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει: «ὡς πτωχοί, πολλούς δέ πλουτίζοντες, ὡς μηδέν ἔχοντες καί τά πάντα κατέχοντες» (Β΄ Κορ. στ΄, 10).

Σέ σᾶς, λοιπόν, πού εἶστε οἱ πλουσιώτεροι ἄνθρωποι τοῦ κόσμου, σέ σᾶς τούς φιλοθέους καί φιλανθρώπους Πατρινούς, τό Πλήρωμα τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, εὔχομαι καί προσεύχομαι ὁ Κύριος νά ἐπιδαψιλεύῃ πλούσια τά ἀγαθά Του καί τά ἐλέη Του.

Δικαίως καυχώμεθα ἐν Κυρίῳ γιά ὅλους σας. Ἰδιαιτέρως, ἐν προκειμένῳ, ἐπαινοῦμε καί εὐχαριστοῦμε τούς Ραδιοφωνικούς Σταθμούς καί τίς ἐφημερίδες, πού διοργάνωσαν τήν προσπάθεια αὐτή, ὡς καί τούς Δημοσιογράφους οἱ ὁποῖοι ἐργάστηκαν μέ ζῆλο ψυχῆς γιά τήν συγκέντρωση τῆς ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας.

Ὁ Μέγας Βασίλειος γιά ὅσους ἀπό τήν ψυχή τους, μέ ὅλη τους τήν προθυμία, προσφέρουν βοήθεια στούς ἐν ἀνάγκαις καί περιστάσεσι ὄντας ἀδελφούς, ἀναφέρει χαρακτηριστικά:

«Ὁ γάρ οὐράνιος Βασιλεύς οὐκ ἐπαναγκάζει, οὐδέ ἀπαιτεῖ τελέσματα, ἀλλά δέχεται τούς προθυμουμένους, ἵνα δίδοντες λάβωσι, καί τιμήσαντες τιμηθῶσι, καί κοινωνήσαντες τῶν προσκαίρων, εἰς κοινωνίαν τῶν αἰωνίων κληθῶσι» (PG 31.1713).