Η δεκαετία του 1912-1922 υπήρξε η πιο ελπιδοφόρος και ταυτόχρονα η πιο καταστρεπτική για τον ελληνισμό. Ό,τι ονειρεύθηκαν, ό,τι επόθησαν, ό,τι ετραγούδησαν δεκαπέντε γενεές υποδούλων από την άλωση και εφεξής, επάσχισε η γενεά των πατέρων μας να καταστήσει πραγματικότητα: "Την εις το αρχαίον αποκατάστασιν". Όπως ευχόταν με μαύρα δάκρυα "επί των ποταμών Βαβυλώνος" ο λόγιος του Τουρκοκρατούμενου Βυζαντίου Θεοδόσιος Ζυγομαλάς. Την εθνική ολοκλήρωση. Την απελευθέρωση των αλυτρώτων αδελφών.

Προς στιγμήν, το όνειρο ψηλαφίστηκε. Έπειτα ήλθε η μεγάλη καταστροφή. Και η μεγάλη συρρίκνωση...

Τι έφταιξε γι' αυτό; Ο διχασμός, ο ξένος παράγων, οι "τυχοδιωκτικοί χειρισμοί" του Ελευθερίου Βενιζέλου ή η "πολιτική ανεξαρτησία" των αντιπάλων του; Τι από όλα; Ή όλα αυτά μαζί; Πάθη, προκαταλήψεις, ανεκρίζωτα βιώματα, εδραιωμένες πλάνες και παραταξιακές ενοχές, που προσπαθούν ακόμη και σήμερα να δικαιωθούν με την απλοποίηση ή την διαστροφή των γεγονότων, θολώνουν την ιστορική όραση και δυσχεραίνουν την έρευνα.

Στις σελίδες του βιβλίου αυτού (που χρονικώς αφορά την περίοδο 1913 - 1921) ο αναγνώστης θα βρει μια τεκμηριωμένη και απροκάλυπτη απάντηση στα ερωτήματα που εξακολουθητικά θέτει η πολυτάραχη αυτή εποχή.

Η δεκαετία 1913 - 1923 άρχισε ενδόξως με την συνθήκη του Βουκουρεστίου και έκλεισε επαισχύντως με την μικρασιατική καταστροφή και την συρρίκνωση, την επισφραγισθείσα δια της συνθήκης της Λωζάννης.

Η μικρή και βαθύτατα διχασμένη Ελλάς, η έχουσα διεξαγάγει τρεις μέχρι τότε πολέμους, εστάλη στην Μικρά Ασία υπό των δολερών δυνάμεων της Entente, ως εντολοδόχος των και αφέθη μόνη να επιτελέσει έργο ανώτερο των δυνάμεών της. Η απελευθέρωση των αλυτρώτων αδελφών και η περιπόθητη εθνική ολοκλήρωση απήτει ολοσχερή, τελειωτική νίκη επί του αντιπάλου και αυτή -υπό τα τότε δεδομένα- ήταν εξ αντικειμένου ανέφικτη. Έτσι, επήλθε η συμφορά. Η καταστροφή της "Στρατιάς Μικράς Ασίας" και η, απείρως οδυνηροτέρα, καταστροφή των ονείρων του έθνους.

Πάθη, προκαταλήψεις, εδραιωμένες πλάνες, δογματικές εμμονές ή υποκρυπτόμενες παραταξιακές ενοχές, εμφανιζόμενες συχνά υπό του χαρακτήρα ιδεολογικής ορθοδοξίας ή ταυτότητος, διεχύθησαν τότε και έκτοτε ως παχεία και δυσδιάλυτος αχλύς, επικαλύπτουσα γεγονότα, αιτίους και αίτια και καθιστώσα την ιστορική έρευνα επίπονη και επισφαλή.

Ο κύκλος της αφηγήσεως, ο οποίος άρχισε με το βιβλίο "Από τον Νέστο ως τον Σαγγάριο", κλείνει ήδη με την εξιστόρηση γεγονότων ζοφερών: των μετά τον Σαγγάριο, της μικρασιατικής ήττης, των φρικτών επακολούθων της, της επαναστάσεως του 1922, των "έργων και ημερών της" και της συνθήκης της Λωζάννης, η οποία διέγραψε την νέα μοίρα του έθνους.

Η απροκατάληπτη θεώρηση και η κριτική διερεύνηση των "πεπραγμένων" της μοναδικής εις θριάμβους, ολέθρους και ολεθρίους διχασμούς αυτής περιόδου του εθνικού βίου απετέλεσε την ratio της συγγραφής του πονήματος αυτού.

Με αυτήν -προπαντός- την φιλοδοξία παραδίδεται τούτο εις την κρίση και ευμένεια του αναγνώστου.

Ο Γεώργιος Θ. Γιαννόπουλος γεννήθηκε και κατοικεί στην Πάτρα. Εσπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και ήσκησε την δικηγορία στην γενέτειρά του. Από τον Σεπτέμβριο 1974 έως τον Μάρτιο 1982 διετέλεσε νομάρχης Λευκάδος, Λαρίσης και Ημαθίας.

Νομικές μελέτες του εδημοσιεύθησαν παλαιότερα στα νομικά περιοδικά της χώρας. Πολιτικά άρθρα του και κείμενα εδημοσιεύθησαν κατά καιρούς ή εξεδόθησαν ως βιβλίο.

Του ιδίου:

1. "Από τον Νέστο ως τον Σαγγάριο", Αθήναι (Ευρωεκδοτική) 1988.
2. "Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης - ο εκ Πατρών διδάσκαλος του γένους", Πάτραι 1992.
3. "Πολιτική - Φιλολογική", επιθεώρηση εκδιδόμενη από του 1989 περιοδικώς και συνεχώς εν Πάτραις.