|
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Πατρῶν καί λίαν ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ κύριε Νικόδημε, Ἀπό μέσης καρδίας εὐχαριστοῦμεν τήν ὑμετέραν γερασμίαν Ἱερότητα, λίαν ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ Μητροπολῖτα Πατρῶν κύριε Νικόδημε, διά τήν καρδίαν ὑμῶν, τοῦ εὐλαβοῦς κλήρου καί τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος τῆς καθ΄ ὑμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, αἰσθήματα σεβασμοῦ, τιμῆς καί ἀφοσιώσεως πρός τήν Μητέρα Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Αἰσθήματα, τά ὁποῖα εὐγνομώνως ἀποδεχόμενοι, ἀνταποδίδομεν ὁλοκαρδίως, εὐχόμενοι εἰς ὑμᾶς καί εἰς πάντα τόν λαόν πλουσίαν τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ ἐν παντί.
Συνδέει, λοιπόν, ἡμᾶς ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας καί ὁ Σταυρός αὐτοῦ, τόν ὁποῖον κατά καιρούς ἀμφότεραι αἱ Ἐκκλησίαι αἴρομεν. Συνδέει δέ ἡμᾶς ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας καί ἐν τῇ ὄντως ἀποστολικῇ ἰδιότητι τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἡμῶν, ἥτις ἄν καί κατά τόπους μεριζομένη, μένει μία καί ἀδιαίρετος. Ἀλλ΄ ἑνώνει ἡμᾶς καί ἡ πρός τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν πιστότης καί ἀπαρασάλευτος ἐμμονή. Συνδέει ἐπίσης ἡμᾶς καί ἔτερόν τι ἀξιοσημείωτον καί θαυμαστόν, τό ὁποῖον φαίνεται ὅτι ἀποτελεῖ ἱστορικήν ἀφετηρίαν τοῦ Ἑλληνορθοδόξου πολιτισμοῦ καί τῆς Ἑληνορθοδόξου προσωπικῆς ὑποστάσεως καί εὐθύνης. Ἀναφερόμεθα εἰς τήν μοναδικοῦ μεγαλείου σκηνήν εκείνην, κατά τήν ὁποία προσῆλθον Ἕλληνες, θέλοντες νά ἴδουν τόν Ἰησοῦν, ὡς πληροφορεῖ ἡμᾶς ὁ ἠγαπημένος Αὐτοῦ μαθητής, ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὁ τῆς Πάτμου Ὁραματιστής καί τά καθ΄ ἡμᾶς πολλαπλῶς εὐλογήσας. Προσήλθον, λοιπόν, οἱ Ἕλληνες πρός τόν Φίλιππον πρῶτον, ἤτοι πρός μαθητήν, φέροντα ὄνομα ἕλληνικόν. Καί ὁ Φίλιππος λέγει τοῦτο εἰς τόν Ἀνδρέαν, δηλαδή, εἰς τόν ἕτερον μαθητήν, τόν φέροντα ἕλληνικόν ἐπίσης ὄνομα. Καί διαβιβάζουν ἀμφότεροι τό αἴτημα εἰς τόν Διδάσκαλον. Καί Ἐκεῖνος, ἐπί τῷ ἀκούσματι, ὅτι προσῆλθον Ἕλληνες εἰς ὑπάντησιν Αὐτοῦ, «ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων» ἐκείνον τόν λόγον, ὅστις ἐπρόκειτο νά ὁρίσῃ ἔκτοτε τήν πνευματικήν καί πολιτισμικήν πορείαν τοῦ Ἐλληνισμοῦ καί πολλῶν ἄλλων λαῶν. Εἶπε τότε ὁ Κύριος: «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου» (Ιωαν. 12,20-23).
«Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου», εἶχεν ὁμολογήσει τότε ὁ Κύριος. Ἰδού τό χρέος τῆς ὁμολογίας τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων: ὡς ἔπραξαν οἱ τότε Ἕλληνες, ὀφείλομεν καί ἡμεῖς, οἱ ἐν τῇ εὐλογημένῃ ταύτῃ Χώρᾳ καί οἱ ἁπανταχοῦ τῆς Οἰκουμένης διαβιοῦντες σύγχρονοι Ἕλληνες, ἵνα, ἀποδίδοντες τήν μεγάλην τιμήν καί ἀποβλέποντες εἰς τήν ἰδίαν καί εἰς τήν πανανθρωπίνην πνευματικήν ὠφέλειαν, νά προσέρχωνται μετά πολλῆς ἀγάπης εἰς τόν Ἰησοῦν διά τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου καί πάντων τῶν λοιπῶν Ἁγίων, ὅπως προσῆλθον οἱ πρῶτοι ἐκεῖνοι ἕλληνες εἰς Αὐτόν. Ὅσην δέ λάβουν παρ΄ Αὐτοῦ γνῶσιν καί χάριν νά διανέμουν εἰς τόν κόσμον ὅλον κηρύσσοντες πάσῃ τῇ κτίσει, χωρίς νά αρκούνται εἰς τήν δόξαν τῶν προγόνων, ἀλλ΄ ἐξ αὐτῆς νά παρακινοῦνται πρός μίμησιν τοῦ παραδείγματος αὐτῶν. Βεβαίως ἡ τοιαύτη ὁμολογία προϋποθέτει, ὡς εἴπομεν, ταπείνωσιν, αὐταπάρνησιν, σταύρωσιν. Ἰδοῦ τό δεύτερον σημεῖον συναντήσεως καί κοινῆς πορείας ἡμῶν: ὁ Σταυρός. Γνωρίζομεν ὅτι ἔχει πολλά σχήματα ὁ Σταυρός. Μαρτυρεῖ τοῦτο καί ὁ ἰδιότυπος Σταυρός τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου. Ἀνεξαρτήτως ὅμως σχήματος καί μεγέθους, φέρει τόν Σταυρόν του ἕκαστος Χριστιανός καί πάντες ὁμοῦ, ἡ Ἐκκλησία. Φέρει αὐτόν ἐν ὑπομονῇ καί καρτερίᾳ ἐπί πολλούς ἤδη αἰῶνας. Καί θά φέρῃ αὐτόν μέχρι συντελείας τοῦ ἐπί γῆς βίου ἑκλαστου ἐξ ἡμῶν, ἀλλά καί μέχρι συντελείας τοῦ κόσμου παντός. Διότι ἡ πάλη τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ δέν θά παύσῃ, εφ΄ ὅσον παραμένει ἐν τῷ κόσμῳ ἡ ἀμαρτία καί ἡ πλάνη. Πλήν, ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐλπίς τῶν πιστῶν. Ὁ ὁδηγός πρός τήν Ἀνάστασιν καί τήν ὄντως ζωήν. Καί ὁ Σταυρός ἑκάστου εἶναι ἡ δοκιμασία τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης αὐτοῦ πρός τόν Χριστόν, τήν ὁποίαν πρέπει νά ὑποστῇ ἐπιτυχῶς. Ταῦτα κηρύττομεν ἀπό τῆς Πόλεως ἡμῶν, ἡ ὁποία πολλούς φέρει Σταυρούς. Ταῦτα ἐπαναλαμβάνομεν καί ἐν τῇ πόλει τῶν Πατρῶν, ὅπου χορηγός παρρησίας καί παραμυθίας εἶναι ὁ Σταυρός τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου. Τῇ θείᾳ δυνάμει αὐτοῦ εὐλογοῦμεν πάντας ὑμᾶς, εὐχόμενοι πλούσια ἐπί πάντας τά ἐλέη τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ ἡμῶν. Ἀμήν! |
Ἡ τοιαύτη σχέσις ἀμοιβαιότητος αἰσθημάτων ἀγάπης καί τιμῆς μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατρέων καί τοῦ καθ΄ ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἀνατρέχει εἰς ἀρχαιοτάτους χρόνους. Ἀπορρέει ἐκ τοῦ γεγονότος, ὁτι ἡ μέν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔχει καί σέβεται ὡς Ἀπόστολον καί καθιδρυτήν αὐτῆς τόν ἅγιον Ἀνδρέαν τόν Πρωτόκλητον μαθητήν τοῦ Κυρίου, ἡ δέ τῶν Πατρέων Ἐκκλησία ὡσαύτως ἔχει καί σέβεται αὐτόν, φέρουσα δέ ἐπί πλέον ὡς πορφύραν τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ ὡς πηγήν χαρίτων πολλῶν διά τούς ἐν πίστει καί εὐλαβείᾳ προσερχομένους πρός αὐτόν.
Εἶπε δέ τοῦτο διότι προσῆλθε τότε ἐν τῷ προσώπῳ τῶν Ἑλλήνων ἐκείνων ἀντιπροσωπευτικῶς ὁλόκληρος ὁ Ἑλληνισμός καί προετύπωσεν αὐτό τό ὁποῖον ἐπηκολούθησε, δηλαδή τό ὅτι ὁ Ἑλληνισμός ἐπίστευσεν εἰς τόν Χριστόν, κατενόησεν ὀρθῶς τήν διδασκαλίαν Αὐτοῦ καί ἔθεσεν ἑαυτόν εἰς τήν διακονίαν τοῦ Ἰησοῦ, εἰς τήν διακονίαν τοῦ Εὐαγγελίου. Καί ἐκηρύχθη καί ἐγράφη τό Εὐαγγέλιον εἰς τήν ἑλληνικήν ἀρχικῶς γλώσσαν, ἡρμηνεύθη δέ πρωτίστως ὀρθῶς διά τῆς σκέψεως τῶν μεγάλων ἑλλήνων Πατέρων. Ἀπέφυγε τοιουτοτρόπως τόν κίνδυνον ἐγκλωβισμοῦ εἰς τόν κλοιόν ἄλλων περιωρισμένων ἀντιλήψεων. Ἡπλώθη δέ ἔκτοτε ἀνά τήν Οἰκουμένην τό ζωηφόρον φῶς τοῦ Εὐαγγελίου διά τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί, σύν πολλοῖς ἄλλοις, ἐδημιούργησε τό θαῦμα τῆς μεγάλης συνθέσεως, τό θαῦμα τοῦ Βυζαντίου. Τό θαῦμα τῆς Ὀρθοδόξου πολιτισμικῆς αὐτογνωσίας τοῦ Γένους ἡμῶν, μέσῳ τῆς ὁποίας ἐξεπολιτήσθησαν οἱ σλαβικοί καί ἄλλοι λαοί.